Hey tripstar

Ik wou je ff een hart onder de riem steken. Ik begrijp jou perfect man. Vooral het gedeelte van die vragen en die antwoorden. Ik had dat ook. Da blijft constant in uwe kop cirkelen. En die verdomde "waarom". Wat ik soms ook had is dat ik me afvroeg hoe ze het stelde en hoe ze over me dacht.
Maar ik vind ook dat je een medaille verdiend. Zoveel pijn en verdriet hebben en toch nog contact kunnen vermijden. Pet af man!!!
Jouw en mijn verhaal lopen op veel vlakken parallel. Ook wat dat mes betreft.
Sterkte

Vreselijk he, al dat gepieker.. En het ergste is nog dat je er niks mee opschiet, want veel vragen blijven onbeantwoord.
Je houdt er inderdaad alleen maar hoofdpijn aan over.
Ik heb ook niks anders gedaan dan naar antwoorden gezocht en dan krijg je of geen reactie of iets wat je niet horen wil.
Dankzij dit forum weet ik dat ik geen contact meer moet zoeken en in jouw geval dat je dus niet gelijk meer moet reageren.
Ik had ook dingen anders kunnen doen, maar ik heb mijn ex niet slecht behandeld en er alles aan gedaan om het goed te krijgen.
Ik ben bang dat dit niet de laatste dag is geweest dat je je zo hebt gevoeld. Het moet slijten en dat duurt wel even, al is de tijd daarvoor voor iedereen verschillend.

En weet je; ik was ook zo dat ik dacht dat degene die het uitmaakt er waarschijnlijk weinig tot geen last ervan had.
Maar hier lees ik toch andere verhalen.

Sterkte, ik hoop voor je dat je het snel los kan laten

Hey Tripstar!

Ja.. vergeven... het is me wat.

Heel moeilijk om te doen, zeker na dat mes in je rug. Ik heb het er ook héél moeilijk mee om mijn ex te vergeven wat zij me heeft aangedaan... maar ik denk ook wel dat het de juiste weg is.

Dat kunnen vergeven maakt jou tot de betere van de twee, en doet je inzien dat je dan ook een betere - aan jou gelijkwaardige - andere tweede vinden kan/moet.

Ikzelf wil dolgraag m'n ex vergeven, en wel om deze redenen. En ergens ook omdat ik wel wil dat ze gelukkig wordt... maar zeer zeker om heel deze strijd toch in mijn eigen voordeel te hijsen.
Ik heb besloten haar te vergeven, wanneer mijn pijn voldoende zal weggeëbd zijn. Volgende keer als ik haar zie, spreek en het gesprek leent er zich toevallig toe, zal ik het haar ook zeggen dat het >mijn bedoeling is< om haar te vergeven, maar dat de pijn eerst nog even verder weg moet ebben.
Probeer haar gedrag te begrijpen, vanuit haar hoofd, haar hormonen, haar slechte raadgevers, haar vernietigende mentale verwerkingsmethode... en begrijp haar keuze op deze manier.
Slechts wanneer je haar keuze en haar gedrag begrijpt, vanuit haar hoofdje, zal je de klik naar het vergeven makkelijker kunnen nemen.

Doe dat wat je ex niet kon : je inleven in de ander zijn/haar geest.

Als je dat kunt... dan neem je wat afstand van jezelf en je eigen individuele bril... en kan je er met een bredere kijk op zien, en inzien dat al haar fouten ergens slechts menselijk zijn. Zo hijs je jezelf boven dit hele gebeuren, en zie je vergeven niet meer als een 'onverdiende gift', maar eerder als een 'tweede kans-zegening' die je haar - als mens en haar fouten - in zekere zin geeft.

Alvast nog veel sterkte toegewenst!

Rodeo

The higher road is the only good road!

Ongelofelijk herkenbaar. Schrale troost, je bent niet de enige...
Ik wissel betere dagen af met dagen zoals die jij beschrijft.
Loslaten, tijd, rust, geduld is de mantra....
Niet gaan denken aan zaken die je helemaal niet kan of wil weten en die als waarheid aannemen.