Ik weet niet waar te beginnen, maar om een lang verhal kort te maken:
1,5 jaar knipperlichtrelatie. Plots zwanger, hij beweerd dat ik hem er heb ingeluisd.
Ik beslis toch van het kind te houden, na enkele tijd draait hij toch bij en geraakt het stilletjesaan weer goed.
Van mij rustig aan, omdat ik het toch nog een kans wou geven... maar echt vertrouwen kwijt was.
Dan een vroeggeboorte. Ons kindje sterft... en weer groeien we dichter naar elkaar toe.
Maar alweer met weinig vertrouwen, ik kan hem niet vergeven dat hij me op zo'n moment in de steek gelaten had.
Maar dan praat hij over toch samenwonen en dat hij er nu echt wel werk wil van maken. Maar dat ik hem wel nog even tijd moet geven. Ik probeer dat, maar vraag hem ook, omdat ik een ongeduldig persoon ben, er al rekening mee te houden dat ik zeker eens men geduld zou verliezen. Dit is gebeurd, een flipmoment.
Rationeel weet ik dat ik moet weggaan van deze man, maar ik slaag er niet in om emotioneel van hem los te komen.
Ik ga steeds weer overstag voor een lief woord en krijg dan telkens weer het gevoel dat ik aan het lijntje word gehouden.
Ik wil en moet weg (koester uiteraard nog hoop) maar kan er niet meer mee overweg.
Is de beste manier gewoon geen contact meer? Hij vraagt me nu om hem even met rust te laten.
Maar waarom doe ik het mezelf aan om in een slechte relatie te blijven? En ik wil wel gelukkig zijn, maar ik geraak er gewoon niet los van... Ben echt radeloos...