Gisterenavond hebben we elkaar dus gesproken. Nadat ik mijzelf volgiet had met wijn om te kalmeren hebben we gebeld. Het gesprek duurde 2,5 uur.... Het heeft me zo enorm opgelucht. Niet dat situatie is veranderd, maar ik werd bevestigd in mijn gevoel. Hij had ook pijn en verdriet. Hoe gek dit ook klinkt was zo blij te horen dat hij ook in een rouwproces zit en dat hij vaak aan me dacht.
Ik heb hem ook letterlijk gevraagd, hoe ga je om met de pijn? hij antwoordde : blokkeren, gewn je gedachte verzetten....wat anders doen. Anyway die kreeg ik nog als tip hoe om te gaan met het verdriet.
Op dit moment zijn wij klaar en is er ook voorlopig geen weg meer terug.... maar het voelt minder pijnlijk, waarom weet ik nog niet... misschien omdat ik hem gisteren heb gesproken.

Sochtends vroeg kreeg ik een sms als antwoord op een aantal dingen die ik gisteren heb gezegd. Dat ik de relatie zoals die was ook niet meer zou willen en echt streef naar een compleet plaatje. Ik wil verder. Hij heeft aangeven contact te hebben met een vrouw en hij haar vooral "grappig" en als hij aan passie denkt, dan pop ik in zijn hoofd. Maar sex alleen is niet iets wat ik wil.. Vanavond hebben we afgesproken om wat te gaan drinken. Ik heb geen hoop meer en weet ook niet of ik hem wel nog wil.... zo verwarrend. Het lijkt erop dat nu ik beet (lees:contact), het niet de voldoening geeft die ik verwachtte... paradoxaal he?
Misschien ben ik toch verder in mijn fase dan ik dacht.........ik weet het niet, maar het idee dat hij radicaal uit mijn leven gaat geeft mij weer een shock effect.. misschien ben ik iemand die langzaam afscheid neemt....
beetje bij beetje