Ik was een jaar of 17 en geloofde in de liefde. Ik geloofde dat er iemand was die bij mij hoorde en waar ik een gezin mee ging vormen en waar ik een groot deel van mijn leven gelukkig mee zou zijn.
Ik werd verliefd en verloor al mijn onschuld, ik gaf me volledig aan hem totdat hij zelfmoord pleegde toen ik net 19 was en net bij hem in was getrokken. Hij was 7 jaar ouder dan ik en voor mij de liefde van mijn leven.
Ik raapte mezelf wij elkaar en na een jaar ging ik studeren, kwam een nieuwe liefde tegen waar ik mee ging samenwonen, reizen, huis kopen etc. We wilden nog geen kinderen. Na ong. 10 jaar sloeg het noodlot toe, werden mijn beide ouders ziek en overleden allebei aan kanker. Dit binnen anderhalf jaar tijd. Tussendoor is door alle hectiek mijn relatie van 10 jaar overgegaan. Mijn hele fundering was weer weggeslagen en mijn geloof in de liefde werd weer een stukje minder. Na twee jaar afreageren dmv drank, feesten,sexen probeerde ik mijn leven weer op te bouwen en werd weer verliefd, ik liet het weer toe.
Ondertussen was ik 31. Hij was 5 jaar jonger. Ik heb altijd aangegeven dat ik een gezin wilde, huisje boompje beestje. Rust in de tent en een eigen familie.
Hij ging hierin mee en we hebben een huis gekocht vorig jaar en waren nu 4 mnd bezig om kinderen te krijgen. Alles zag er weer rooskleurig uit en ik had mijn vertrouwen stukje bij beetje weer teruggekregen. Tot 2 weken geleden.
Toen gaf hij aan dat het gevoel weg was. Hij in mijn leven zat en niet zijn eigen leven had. Hij leefde mijn droom en gaf aan dat hij nog geen kinderen wilde, het huis niet wilde enz.
Het kwam weer als een ontzettende klap in mijn gezicht.
Nu wordt ik volgende week 35 en heb na alle positiviteit, kracht en levenslust geen zin meer om te vechten voor de zoveelste keer. Geen zin meer in het leven alleen. Ik ben moe van mijn leven, moe van de klappen die ik heb gekregen en kan het niet meer positief zien. Ik ben op..