Ik herken veel in wat je zegt, niet alleen van deze relatie maar ik heb dit wel vaker gehad(alleen niet zo erg als deze keer).
Het gevoel dat je in een zwart gat valt, en je bent in 1 keer zo alleen. Jij bent de enige die dit gevoel heeft, ik ben erachter gekomen dat het de moeilijkste emotie/gevoel is wat je kan delen met mensen die dat niet zo hebben. Ik kan altijd alles heel erg goed verwoorden en meestal kon ik daardoor alles heel goed uitleggen, maar deze keer heb ik het idee dat geen woorden zijn die het halen bij m'n gevoel. Ik ben ook maar opgehouden met erover te praten en probeer het met mezelf op te lossen.

Je zegt dat er nog genoeg te doen zal zijn voor jou, en dat dat misschien wel zo beangstigend is. Ik denk het niet, ik denk dat het juist een hele goede manier is om ergens overheen te komen. Door aan jezelf te werken, aan je verdriet en door jezelf lekker te verwennen. Voelen dat je echt wel wat waard bent.
Want je bent er nog, ook al voelt het misschien alsof je elke dag ingaat met een gevoel van nutteloosheid en uitgaat met een gevoel van nutteloosheid, je bent er nog wel. Je leeft nog, je ademt nog. Wat mij altijd heel erg heeft geholpen is juist de kracht om er bovenop te komen. Vechten voor jezelf! Het kan een geweldige afleiding zijn, en ik zou er niet bang voor zijn. Zie het als een uitdaging, en levensles waar je altijd nog wat aan zult hebben.

Ik herken het huilen, het staren en het onrustig zijn wat je zegt ook heel goed. Op elk moment kon ik huilen(dat is momenteel iets minder maar vorige week gold dat nog wel). Ik was uit eten met m'n moeder, ik zal de menukaart en de tranen vlogen al over m'n wangen. Ik moest meteen denken aan ons 2, toen wij met zn 2e uiteten waren. Ik genoot niet van het eten, ik luisterde maar half ik voelde me echt totaal emotioneel wrak. Ik wist niet eens meer wat ik voelde. Ik voelde mezelf niet meer, ik moest in de spiegel kijken om nog iets van mezelf terug te zien. Dat was het enige wat ik nog herkende van mezelf, want ik voelde me zó veranderd. En m'n gezicht was nog precies hetzelfde als in de tijd dat hij nog bij me was.
En het gevoel van wanhoop, totale paniek wat me soms ineens overviel. Hij was écht weg, het is écht over, zo hysterisch kon ik dan worden dat ik niet eens meer kon huilen alleen maar staren en misselijk worden. Ongeloof, herrineringen die me echt achtervolgen.
Komt er ooit nog iemand waarmee dit te vergelijken is? Of leef ik vanaf nu alleen nog maar second best zonder hem.
Ik ontliep iedereen ook, want wat heb ik nou aan andere mensen die me toch niet begrijpen. Ik kan toch niet meepraten met onzin praat, lachen om grapjes want het voelde allemaal zó nep. Zo fake, laat me dan maar gewoon alleen. Zo kwaad op alles en iedereen, maar eigenlijk gewoon op mezelf.

Ik schrijf wel in verledentijd, omdat ik dít nu even niet meer zo heftig heb. Maar vorige week zat ik er nog middenin en wie weet morgen weer. Ik voel het nog steeds heel erg, maar niet meer zo intens, dat huilen continu is nu een beetje over. Je moet ook tegen jezelf gaan zeggen dat het niet meer zo kan, je móet op een gegeven moment stoppen met huilen. Gewoon stoppen. Nu is het even genoeg geweest, morgen weer. Je gaat jezelf anders echt verliezen in je verdriet, maar als je alles kwijt bent is het belangrijk dat je 1 ding wel houdt en dat is jezelf. Daar móet je mee verder.

Mooie liedjes en muziek helpen mij ook heel erg. Dat beschrijft m'n gevoel het allerbeste.

En hoe cliche het allemaal ook is, het ís wel waar. Na regen komt zonnenschijn, aan het einde van de tunnel schijnt licht. Maar ga niet wachten tot het licht gaat schijnen. Steek het zelf aan!
Ik weet dat die cliche's niet veel uitmaken, maar misschien maakt het uit dat ze wel echt waar zijn. Over een paar weken, maanden en misschien wel een jaar kijk je hier zo anders tegenaan. Maar je moet eraan werken. Je moet bij jezelf blijven en alle hulp aangrijpen of zelf zoeken.

Heel veel sterkte, ik zit hier nu dus ook middenin en ik weet hoe vreselijk graag je eruit wilt komen. Alles lijkt anders, maar dat is niet zo.
Liefs