de laatste dagen lijkt m'n gevoel voor hem net een flipperkast..
het ene moment zou ik niets liever willen dan weer in z'n armen liggen, en dan ben ik kwaad, teleurgesteld en dan vind ik hem weer een suffe softie...

als hij nu op de stoep zou staan... ik weet niet wat ik zou doen... zou ik hem echt terug willen? of is het alleen het feit dat ik "een speciaal iemand" in mn leventje mis?
en toch heb ik steeds een gevoel dat het nog niet helemaal af is tussen ons.
Er moet nog iets gebeuren voordat we verder kunnen gaan, met of zonder elkaar..

hij is dus nu met een ander meisje, 10 jaar jonger, ze ondernemen veel met de vriendengroep, hebben veel lol samen (denk ik?)
ik vraag me af hoe serieus het is, ik vraag me af hoe serieus het tussen ons was ooit..
zo snel na mij alweer een ander, ik dacht dat het een bevlieging was, maar toch verkoos hij haar boven mij...
omdat hij door haar weer een leuk prive leven heeft? omdat ze dichtbij hem woont? of omdat ie echt verliefd op dr is?
ik bedoel 10 jaar jonger, nog een halve puber... in hoeverre kan je zoiets serieus nemen? of mag ik daar niet spotterig over doen?

het feit blijft dat ie voor haar gekozen heeft... wat zegt dat over onze relatie?
Onze relatie leek vrij snel serieus, en dat benauwde me, ik wilde een leuke tijd hebben, elkaar beter leren kennen, van elkaar genieten... Niet meteen familiebezoekjes en dat soort dingen... elkaar vrijheid geven en niet elke mogelijkheid aangrijpen bij elkaar te zijn, maar ook een eigen leven houden...
ik ben nogal een piekeraar en een twijfelkont, dus lag ik vaak snachts in mn bedje te malen en te denken, waar gaat dit heen, wil ik dit wel, hoe kan ik hem duidelijk maken dat ik meer ruimte nodig heb. En als ik zoveel ruimte nodig ben, hou ik dan wel genoeg van hem?
we hebben het er een paar keer over gehad, en dan gaf hij me ook wel meer ruimte, maar op zo'n manier dat ik me schuldig voelde dat ik op mezelf wilde zijn...
en een paar weken nadat ik door de twijfels het uit heb gemaakt heeft hij alweer een ander vriendinnetje.
met haar is hij net zo serieus als met mij, neemt haar mee naar familie, ze lijken onafscheidelijk te zijn..
kan hij gewoon niet alleen zijn? (voordat ie wat met mij kreeg is ie ook net een maand alleen geweest) wordt hij echt zo snel verliefd op iemand? ik weet het niet...

in ons laatste telefoongesprek vertelde hij dat hij haar ontmoet had, maar nog niet toe was aan een nieuwe relatie omdat hij mij nog niet vergeten was...
achteraf heeft dat gesprek mij aan het denken gezet, en besefte ik dat ik ook nog veel om hem gaf... voor hem was het een soort toestemming vragen om z'n aandacht op haar te richten denk ik. Aangezien ik toen nog niet kon zeggen dat ik hem terugwilde, was dat voor hem een bevestiging dat het echt over was tussen ons?

het weekend erna was het dus raak tussen die twee...
op dat moment wist ik nog van niks.. een paar dagen later zouden we naar een concert gaan... het was vreemd, ongemakkelijk, er was een afstand, terwijl ik hem zoveel wilde zeggen maar ik kon het niet...
toen hij die avond wegging en ik mijn kans verspeeld had heb ik de hele nacht wakker gelegen en liggen janken... ik was hem kwijt, ik wist het... ook al wist ik nog niks van haar...

na die tijd heb ik hem verteld wat ik voelde, en hij vertelde over haar, heb hem een lange brief gestuurd om hem nogmaals mn gevoelens te vertellen... maar het mocht niet meer baten...
sindsdien hebben we nog wel contact af en toe, vrij oppervlakkig
ondanks dat hij me zei dat ik hem niet kwijt ben als vriend is het toch niet meer hetzelfde..

afgelopen weekend waren we uitgenodigd voor een verjaardag, hij en zij, en ik... Ik ben gewoon gegaan.
hij was er niet, zij wilde niet mee, ze was bang voor ruzie... tja, als hij me ook maar een beetje kende zou hij dondersgoed weten dat ik me daar nooit toe zou verlagen. Ondanks ik het niet leuk vind de situatie, gun ik hem zijn geluk en zou ik geen gemene streken uit halen om hem terug te winnen of rare dingen tegen haar zeggen..
en omdat zij geen zin had, is hij ook maar niet gekomen, hij wilde niet zonder haar gaan..

wat ik me nu afvraag is, had hij echt geen zin om zonder haar te gaan? of mocht hij niet van haar? of vertrouwde hij zichzelf niet als hij mij weer zou zien?
zoals ik al eerder schreef is het voor mij gevoel nog niet af tussen ons... er moet nog iets gebeuren en wat weet ik niet..
ik had gehoopt dat dat afgelopen weekend zou gebeuren.
of het nou positief of negatief voor mij uit zou pakken maakte me niet eens uit. Dan kon ik er in elk geval een punt achter zetten...
Als ik hem met haar zie, en ze zijn gelukkig... dan kan ik er wel mee leven, even slikken en weer doorgaan.
maar nu zit ik nogsteeds met twijfels, welke kant gaat het op?

ik heb me nu voorgenomen om zelf geen contact meer met hem te zoeken. afgelopen weken kwam alle contact op mijn initiatief. Hij gad steeds wel aan dat hij het leuk vond en verontschuldigde zich dat ik niks van hem hoorde... Nou dat mag hij nu eens laten merken hoe graag hij het contact in stand wil houden en dat hij nogsteeds een goede vriend voor me is...

ik denk ook dat dat hetgene is wat het meeste pijn doet... dat ik op zijn initiatief niks meer hoor, alsof onze vriendschap nooit iets voor heeft gesteld... en soms denk ik dat hij me vermijdt omdat hij toch nog gevoelens voor me heeft.
Ik weet dat ik daar niet aan moet denken, mijn eigen leven weer op moet pakken..
Ik vind er alleen niet zoveel aan op t moment, zou niet weten wat ik moet doen in t weekend, verveel me dood maar heb ook geen zin om er uit te gaan.

zo dat was een heel verhaal, volgens mij niet echt te volgen ook, maar ik volg mezelf op het moment ook ff niet...
het ene moment denk ik blij te zijn dat het over is, en dan hoor je weer een liedje op de radio, en dan mis ik hem weer enorm... en 10 minuten later vind ik hem een enorme sukkel, maar dan wel een lieve