Ik huil ergens om. Om hem? Ik weet het niet. Feit is dat ik me niet goed voel. Na een soort van leuke avond voel ik me niet goed. Denk bij heel veel dingen: ik had liever bij jou willen zijn. Setteling for less. Vooral bij avonden met personen van wie hij niet wilde dat ik daar mee afsprak. Toch doorgezet. En nu… Nu denk ik: godverdomme, ik zou ze allemaal blokken als jij er nog was. Doorgaan, dat is het enige dat ik kan. Doe ik ook wel. Soort van. Zonder al te vaak te genieten. Ik weet dat ik nog een lange weg voor me heb. En ik ben bang dat het me nooit gaat lukken om dat gevoel zelf te creëren, dat fijne gevoel. Dat gevoel dat je het ergens voor doet, dat het zin heeft. Stom, ik weet het. Uiteindelijk ben jij zelf de belangrijkste persoon in je leven. Ik zelf ben degene waar ik het allemaal voor hoor te doen. Waarom geeft het maar zo kort of helemaal geen voldoening? Ik weet gewoon dat dit gevoel zo blijft tot ik iemand vind die hem kan overtreffen. Hoe lang gaat dat duren? Zal er ooit iemand komen die hem kan overtreffen? En waarom overtref IK hem niet? Waarom is mijn hoofd zo rationeel en zegt die allemaal goede dingen maar voelt mijn hart het niet? Het blijft zo’n pijn doen in mijn hart. Godverdomme!!!! Echt, godverdomme! Ik mis je verdomme, en toch mis ik je ook niet. Ik ben gewoon in de war, maar ook weer niet. Mis ik ons of mis ik iemand? Zal ik ooit voor less kunnen settelen? Het was het uiterlijk, de oppervlakkige dingen die ik zo heerlijk aan je vond maar o wat miste ik de diepgang. Toch, dat oppervlakkige en dat uiterlijk, zo had ik het nog nooit gehad. Ik dacht verdomme echt dat we een toekomst hadden. Hoe kon ik mezelf zo voor de gek houden.? Jij gaat vrolijk verder, zo ben je. Ik niet, zo ben ik. Ik heb het niet verdiend dat je me negeert. Jaaaaa, het voelt anders dan zes maanden geleden. Tuurlijk! Maar niet zoals zestien maanden geleden.

Ik ben een sukkel en haat mezelf. Blijf mijn best doen van mezelf te houden. Meer kan ik niet doen, toch?