Lieve rouwer,

Jouw blog komt mij zo vreselijk bekend voor. Ik heb nagenoeg hetzelfde meegemaakt (ik ben echter een vrouw) en kon de neiging dan ook niet onderdrukken om te reageren, juist omdat ik weet in wat voor situatie je zit, je gevoelens, gedachten en je verdriet. Het lijkt of je partner een vreemde voor je is, dat je compleet op een andere golflengte zit, alsof je niks meer goed kunt doen. Je partner is al een stuk verder in haar proces en het laat haar in dit stadium ook koud wat jouw gevoelens zijn of wat je bezighoudt. Houd dat goed voor ogen. Probeer daarom je grenzen te stellen naar haar toe, want je moet er vanuit gaan dat je haar niet terugkrijgt. Stel je grenzen zonder dat je kinderen daar de dupe van worden, probeer er op zo’n moment boven te staan en uit liefde voor je kinderen te handelen en zeg dat ook tegen haar. Ze heeft er wel voor gekozen om er ‘alleen’ voor te staan dus moet ze ook haar eigen boontjes gaan doppen, geef je grenzen dus aan. Die escapade van haar lijkt me een typische rebound relatie, iemand om haar verdriet te vergeten. Ik denk echter niet dat als deze relatie strandt ze bij jou terugkomt, het is vaak een tijdelijk iets om jou en jullie relatie helemaal te verwerken, een schouder van iemand anders is daarbij natuurlijk wel zo makkelijk. Zij heeft ook heus wel haar verdriet ook al lijkt het van niet. Ik begrijp ook heel goed je verdriet om je kinderen, toen jullie er samen aan begonnen had je natuurlijk een hele andere droom voor ogen. Mijn ex en ik zijn nu 1,5 jaar uit elkaar en nog steeds heb ik pijn om mijn kindje (bijna 5) die ik geen gezin kan geven en die ook nog steeds in de war is en verdrietig waarom papa en mama toch niet bij elkaar zijn, het snijdt me door mijn ziel. Heel veel sterkte. De enige tip die ik je kan geven: laat haar los, praat er heel veel over en zoek steun bij vrienden en familie. Ga desnoods in therapie want anders ga je er aan onderdoor. Zelf wat scharrelen en aandacht krijgen helpt ook goed al is het maar tijdelijk. Neem je tijd om te rouwen, ik huil ook nog vaak ondanks dat ik een nieuwe relatie heb. 10 jaar is niet niks.

Hoi rouwer, ja, klinkt bekend, je wordt gebruikt als babysitter, zodat ze haar gang kan gaan. Ik had half jaar lang voor de kids gezorgd, ze kwam nauwelijks thuis, ik moest en werken, en voor de kids zorgen. Ik liet me gebruiken, ik had geen keus, ze kwam gewoon niet thuis, en wist nooit wanneer ze wel kwam. Ik houd van de kids, dus ik moest wel.
Laat je je niet gebruiken, gewoon hard zijn, nee durven zeggen, maak duidelijke afspraken met haar. Ik leerde langzamerhand steeds meer nee te zeggen, werd ook vaak als klusjesman ingezet, bij haar familie en vrienden, kan het me nu niet voorstellen, dat ik dat ooit heb gedaan!

Groetjes,

Mr Bean