Naar lang twijfelen toch maar besloten om mijn verhaal te plaatsen, ik hoop dat andere misschien advies en tips kunnen geven want ik ben radeloos!!

Het is nu bijna 3 weken geleden dat mijn ex mij heeft verlaten.
We zijn 9 maanden samen geweest, hij woont 100 kilometer van mij vandaan dus zie ik hem alleen in het weekend.
Ik ben 26 en hij 34 ( misschien nuttige info )
Voor mij was hij de liefde van mijn leven, de ware, degene waar ik oud met wilde worden. We hadden dit allebei nog nooit gevoeld, de liefde was heel heftig en intens. Daarom dat het nu zoveel pijn doet om hem kwijt te zijn, ik ga er werkelijk aan kapot.
Ik weet dat de breuk van onze relatie aan mij ligt, ik ben onzeker en elke keer als hij er niet was knaagde dat gevoel aan mij.
Elke keer waren er kleine ruzietjes over van alles en nog wat, het leek net of ik iets zocht en waarom weet ik niet. ik was bang hem te verliezen! Ik heb in het verleden een vervelende relatie achter de rug mijn ex sloeg mij en bedroog mij, hierdoor heb ik weinig zelfvertrouwen aan over gehouden en lijkt op dat ik mijn relaties aan het verpesten ben.
Mijn ex zou zijn leven daar achterlaten om bij mij te komen wonen, hij was recent terug bij zijn ouders gaan wonen en had zijn baan verloren.
Hij wou dolgraag hier wonen en een nieuwe start maken.
Niet echt een droomplaatje dus maar ik hield enorm veel van hem.
Hij is een rapper, en heel zijn leven staat in teken van hiphop en zijn vrienden, helaas heeft hij ook een verslaving. Mijn vriend heeft een hart van goud en is super lief voor me maar er zit verder weinig in hem, je kan begrijpen dat dit de nodige stress met zich meebrengt qua financieen enzo. Ik was deed echt alles voor hem.
Naar onze breuk drie weken geleden heb ik besloten om te gaan praten met iemand professioneel om aan mezelf te werken, dit heeft me tot nu toe veel geholpen en komt mijn zelfvertrouwen weer langzaam terug.
Helaas is het te laat voor onze relatie, ik heb hem dit verteld maar helaas wil hij mij geen tweede kans geven! Ik heb er veel spijt van en heb alles gedaan wat ik kon om voor hem te vechten. Hij behandeld me als stront en negeert me de meeste tijd. Ik weet dat ik hem met rust moet laten maar kan het niet accepteren dat het over is.
Paar dagen geleden is hij zijn spullen komen ophalen, ik had nog de hoop dat het goed zou komen. Hij was eerst heel koel, hij was er achtergekomen dat hij het niet kon hier wonen en Ede en zijn vrienden niet kon achterlaten. Bij mij stond zijn muziek op een laag pitje en dat wou hij niet. Ik heb hem altijd gesteund en was stom verbaasd.
Later barst hij uit in tranen en neemt mij in zijn armen en zei nog steeds veel van mij te houden en mij nooit te vergeten, maar dit beter was. ik blijf achter met een gerbroken hart, dagen huilen, nachtmerries, het is echt vreselijk om je zo te voelen.
Voor mij was hij de liefde van mijn leven. ik heb werkelijk alles gedaan wat ik kon, het was een hel!
Ik wil hem zo graag terug...ik ben radeloos en weet niet wat ik moet