Hallo iedereen,
Ook ik wil me verhaal hier even kwijt.
6 jaar lang zat ik met de liefde van mijn leven tot plots maandag nacht hij terug kwam van een vriend en hij me wakker maakte tegen half 4 hij vertelde me je ga t niet leuk vinden wat ik je ga vertellen en je ga beginnen huilen. Het is klaar zei hij ik trek t niet meer.
Kappot was ik van die woorden. Hoezo vroeg ik.
Hij zei me dat hij zich al 2 jaar zo voelde.
We hebben samen een zoontje van 15 maanden. Hij zei toen je zwanger werd van Ryan was ik super blij hij dacht dat ze
Gevoelens voor mij weer zouden veranderen naar hoe ze geweest waren. Dit is niet gebeurd zei die. 2 jaar lang heb ik aan jou en Ryan gedacht ik trek t niet meer me gevoelens zijn weg voor je. Wat deed me dat pijn om hem te horen zeggen dat dit al 2 jaar speelt en ik het nooit heb gemorken. We hadden de laatste tijd wel veel ruzie.
Over vanalles. Kleine en grote dingen. Nu ben ik vorige week donderdag geopereerd aan een navelbreuk ik mag 4 weken lang niet tillen boven de 5 kilo. Iedere dag heb ik nu dus hulp nodig met me
Zoontje. Iedere dag komt me ex ( raar om hem zo te beschrijven ) langs om Ryan uit bed te halen en in bed te steken enzo. Dat is dus 3 x op een dag ongeveer en wat is dat moeilijk. Dan zie ik hoe blij onze zoon is als zijn pappa weer "thuis" komt en dan weet ik dat hij weer weg gaat. Iedere keer als hij de deur open doet en weer even verdwijnt doet me dat zo veeeel pijn en ik zit nog 3 weken in de lappenmand. Dit kan ik toch niet volhouden.! Waarom is t zo verlopen vraag ik me telkens af. Ik heb een brief aan hem geschreven met mijn gevoelens voor hem en wat ik allemaal wil doen om te veranderen voor ons die heb ik hem voorgelezen en ik keek naar hem en zag geen enkele
emotie het is dus echt klaar van zijn kant en ik heb geen kans gehad er voor te vechten. Hoe kan ik hier overheen komen.! Zal door moeten voor ons zoontje maar zwaar is het wel.!