Mijn vorige blog was nogal somber..

I hope you understand..

Met sommige mensen van die vorige groep kwam ik nog overweg, maar ook die vriendschapsbanden beginnen steeds meer en meer als sneeuw voor de zon te verdwijnen, ondanks het feit ik hen elke keer mee uit vraag.. Om dan ook nog eens mijn ex ineens op een foto te zien met de mensen die hem als dom beschouwen (Hey, jij studeert spaans, hoe zeg je dat in het spaans? Ow wacht, jij was toch gebuisd op dat vak, niet? ) + meer achter zijn rug bezig zijn dan iets anders + meegeholpen hebben aan onze breuk voor een deel (Hey, jullie hebben problemen, toch? Zou het niet beter zijn dat je het gedaan maakt met haar?) ...

Die jongen is 8 jaar mijn beste vriend geweest, ik ben praktisch opgegroeid met die gast, ik ken zijn sterke maar ook zijn zwakke kanten en spijtig genoeg denkt hij altijd dat IEDEREEN beter is dan hem, dus als iemand zegt: Jij bent niet goed genoeg, jah, dan vaak gelooft hij het, dus ben gewoon bang dat de gast zijn toekomst gaat vergooien omdat de rest zegt dat hij "dom" is.. Wat hij absoluut niet is, want heb altijd in hem geloofd!! En ja, ik hoor sommigen onder jullie al zeggen: Keelia, zijn toekomst is jouw zorg niet meer.. En ja, dat begrijp ik maar al te goed, begrijp me daarin, maar ik ben gewoon nog ergens bezorgd..

Iemand zei me in mijn vorige blog:

Spijtig genoeg is het vaak moeilijk om me er niet op te kunnen focussen.. Eigenlijk 90% van mijn vriendengroep zijn nog mensen die ook nog met die andere groep weggaan.. Dus vaak krijg ik te horen: Ja, ik wil met jou weggaan, maar zij zullen er ook zijn.. En ergens heb ik geen zin om na een werkweek ook nog eens op hun gezicht te staan kijken, hun het plezier te gunnen dat door hun medewerken mijn ex daar ook staat en we elkaar niets durven zeggen en zij er hun volle plezier in hebben zodat ze met "trots" kunnen zeggen: "Door ons zijn jullie uit elkaar, goed werk van ons "..

----------------------------------------
Bweik, bweik, lastige situaties
----------------------------------------

Nu iets anders

Heb me onlangs aangemeld op een site voor trektochten over de hele wereld.. Ik hou van reizen, enkel spijtig genoeg nog niet de kans gehad om verre reizen te maken.. Ik ben iemand die houd van een goede wandel en slapen in een tent ipv in één of ander luxe-oord.. Dus misschien maak ik binnenkort wel eens mijn eerste reisje

Heb enkele toffe afspraken gemaakt met een goede vriendin die absoluut niets met die andere groep te maken heeft We hebben elk onze bucketlist opgemaakt, elk afzonderlijk, maar er staan ook gezamenlijke dingen op, zo gaan we samen karten, indoor skydiven en met nieuwjaar duiken we samen de zee in

Binnenkort bestel ik mijn nieuwe cursus voor een examen te gaan afleggen voor een extra diploma, dus mooie stappen zetten voor de toekomst..

Ik ben nu ook volop aan mijn sportprogramma bezig waar ik enthousiast mee bezig ben, ,dus ik maak zeker hele goede stappen vooruit..

De laatste paar maand waren eventjes hectisch.. Een vriend van me heeft begin december zelfmoord gepleegd, iets later kreeg ik te horen dat twee tantes van me kanker hebben, de ene voor de eerste keer, de andere voor de tweede keer.. Verleden week heb ik gehoord dat iemand die ik ken (meisje van 25 jaar) diagnose heeft gekregen van terminale kanker.. Pfff, effe veel om te slikken.. Reken daar nog eens bij dat mijn vader al zo'n 6 maand in depressie zit, ik begin net uit een 4-jarige dip/depressie te komen en ben echt in "gevecht" met mezelf want zo'n dingen dat hierboven geschreven staan zouden bij mijn oude ik ervoor gezorgd hebben dat mijn leven weer helemaal stil zou vallen.. Nu probeer ik door te gaan, ik aanvaard het verdriet wel, maar ik laat me niet weer in de put zakken, ik blijf vooruit gaan.. Depressie zit in mijn familie, mijn vader, grootvader heeft het meegemaakt, ik ben, ondanks mijn 21-jarige leeftijd ook al door één doorgegaan, het is echt blijven doorgaan met positief denken tot je er echt in gelooft..

Again, ik aanvaard mijn verdriet.. Ik sta soms stil bij mijn verdriet en frustratie en bloggen is echt een uitlaatklep voor me, zoals in vorige blog wel duidelijk was.. Maar eindelijk in die 4 jaar van in de put zitten kan ik eindelijk terug zeggen: Ik voel me oprecht goed!!

Groetjes!!