Hallo!
Na een tijdje niks te hebben geschreven en alles goed leek te gaan toch weer hier beland. Ik voel me namelijk als een goudvis in een vissenkom die er niet uitkomt en om de 2 seconde vergeet wat ze denkt. Na 2 jaar een beetje gescharreld met iemand te hebben was er dan eindelijk de liefde. Tenminste, dat dacht ik, hoopte ik.

Niet dus, op vakantie bleek dat het er gewoon niet meer was, of dat het er nooit geweest is. Voel me echt beroerd en weet even niet hoe ik eraf kom. Voor mijzelf heb ik al afscheid genomen en dat voelde heel raar. Ik kon je niet aankijken en wilde weg want ik wist dat ik anders mijzelf zou breken. Ik ben nu ook gebroken en ik weet echt niet wat ik er verder mee aan moet. Maar ik kom er vast overheen al hadden we zelfs al toekomstplannen en als ik daar over nadenk doet het echt pijn want ik dacht echt dat jij de ware was. Ik laat je los omdat het beter voor ons is. Ik hoop dat het lukt om je nog te spreken, want ik word gek van het idee dat je met een ander loopt. Maar toch laat ik je gaan. Terwijl ik stiekem toch hoop dat het nog goed komt, terwijl daar echt geen uitzicht naar is op dit moment.

liefs