Wat naar dat je je zo voelt! Je zit nu in de moeilijkste fase van liefdesverdriet, acceptatie. En dat gaat niet zo makkelijk. De emoties die je nu doormaakt zijn heel normaal, maar vreselijk zwaar en moeilijk.
Ik heb destijds heel veel gehad aan dit blog en dan met name de fases die daar staan beschreven: http://www.ldvd.nl/fasen-die-je-door-moet-maken. Ik bleef toen hangen in de fase acceptatie en die heeft bij mij (ik wil je niet ontmoedigen) toch wel een jaartje geduurd. Ik zag maar niet hoe ik mijn gevoel mee moest krijgen naar mijn verstand. Mijn verstand wist dat het goed was zo, mijn gevoel schreeuwde: ik wil hem terug!

Uiteindelijk weet ik ook dat ik mijn gevoel zelf in stand heb gehouden, ik werd dagelijks geconfronteerd met hem op een forum waar we destijds op zaten en ik mijn profiel niet wilde wissen. We zaten daar in een topic met al onze vrienden. Dit heeft mij zolang in liefdesverdriet gehouden. Dus als ik je 1 advies mag geven, verbreek het contact, laat het van hem komen. Geef grenzen aan: "Als je echt met mij door wil, dan laat je maar van je horen, anders wil ik geen contact."

Laat verder de emotie er zijn, maar baken het ook af voor zover dat mogelijk is. Dat je niet de hele dag in zoveel verdriet zit, maar je momenten kiest als je thuis bent. Het verdriet moet er uit. Ik ging mij op een gegeven moment verzetten tegen het verdriet, dat belemmerd alleen maar.

Wat ik wel waardevol heb gevonden van dit alles, is dat je zoveel over jezelf leert, je zo dichtbij jezelf komt en het je echt sterker zal maken.

Veel sterkte lieve Teigetje! Ik hoop dat je niet ziek gaat worden, neem je rust. Je lichaam geeft misschien nu wel aan dat het even genoeg is en dat je pas op de plaats moet nemen. Hoe moeilijk ook, want afleiding is de beste remedie zeggen ze vaak. Maar soms ook je rust nemen.

Liefs Binas

Meisie...ook van mij een dikke knuffel hoor!
....voor jou!!!