Mijn wederhelft (zo zou ik het nu nog willen aanvoelen) heeft echt veel moeite met zichzelf en al het gebeuren.

Nadat ik dus naar beneden ben gegaan en mij hier aan het schrijven had gezet is hij na een tijdje bij mij komen staan. Ik had net gedaan met mijn blog te schrijven…
Maar daar stond hij weer met zo’n afwachtende houding. Uiteindelijk is hij gaan zitten door mijn toedoen (ja ik weet het, door mij!).
Ik voel dat hij wacht op mij! Dat ik iets zou vragen, iets doen,… vb hem een knuffel geven? Hij is niet zo’n man die van aanpakken weet, hij is zachtaardig, speels met de kinderen, al altijd moeilijk in beslissingen nemen. (meestal hak ik de knoop door)
Zo zijn we na al die jaren in elkaar verweven… we hadden elkaar aanvaart zoals we zijn met goede en slechte kanten… dat is toch liefde? Hadden we daardoor een slecht huwelijk?
Ik vind van niet… Maar nu wreekt het hem toch wel, want nu zou hij moeten beslissen…
En ik ben van mening dat hij dat uiteindelijk nooit gaat kunnen…
Maar goed dat wou ik er nog even bij…

Nu, ik neem hem lichtjes vast aan zijn trui om hem op een stoel bij mij te laten zitten.
Hij kan zijn tranen niet bedwingen, en dat hoeft ook niet.
Ik vraag dan uiteindelijk of hij zelf al weet waarom hij in de knoop zit of wat die knoop veroorzaakt. (hoewel ik het wel denkt te weten)…
En dan kom het eruit… hij had het er bij de psycholoog over gehad… en zijn knoop is dus dat hij verstandelijk bij zijn gezin is, maar gevoelsmatig bij haar. (mijn ex vriendin, overbuurvrouw) Wat het allemaal nog moeilijker maakt voor mij, ik mag er niet bij stil staan, niet aan denken want dan word ik zo slecht...
Ook zegt hij dat hij nog gevoelens heeft voor mij, en dat weet ik, dat voel ik ergens wel, maar die afstand is nu zooo groot… maar dat het niet hetzelfde is dan dat hij voor haar voelt.
Maar DAT KAN OOK NIET en daar kan ik volledig op inkomen.
Hoe kan een gevoel na 21j samenzijn (16 huw.) opwegen tegen die prille verliefdheid EN dat geniepig gedoe sterkt dat gevoel zoveel aan. Iets dat niet mag trekt aan he!!!
Maar naar zulke redeneringen heeft hij geen oor. Die dingen dringen niet door hem door. Hij heeft het veel te ver laten komen!
Hetzelfde met zijn gevoel naar mij toe. Hij is zodanig met dat ander gevoel bezit dat hij het momenteel voor mij niet meer ‘kan’ voelen.

Ik vraag ook achter zijn afwachtende houding... en daarin heb ik gelijk.
Hij verwijst zelfs naar een moment dat ik mij afgezonderd had, en hij mij WEL kwam troosten... Hij had het dus wel degelijk verwacht...
Maar het is zo moeilijk voor mij te weten wat ik mag, kan, moet, of het beste is...

Ach wat is dit een situatie waar ik echt van baal. Ik laat mijn verdriet de vrije loop. Uiteindelijk zitten we ‘troostend’ heel dicht tegen elkaar aan. Dit is zo hartverscheurend…
En waarom? Ik probeer het voor hem nog es op een rijtje te zetten… Ik weet dat het niet goed is maar echt … Ik voel mij lichamelijk zo slecht worden…

Wat wil je eigenlijk?
 alleen gaan wonen dat je de vrijheid krijgt haar te bellen en
lastig te vallen? En ze zal misschien bezwijken voor je gevoelens
(want bij haar zijn die er ook)
 dat jij hun huwelijk kapot maakt
 en dan? Zie jullie daar dan eens samen, wetend hoe jij bent… en
hoe zij is…
 3 kids van ons en 3 van haar…
 Ik heb dat altijd aan gekunnen en graag gedaan (ik ben dan ook
dat huiselijke type) maar zij??? Zij kan haar eigen 3 kinderen en
huishouden nog niet aan laat staan dat ‘nieuwe gezin’
 Meestal komt ze maar na elven thuis van haar werk.
(voor mij geen probleem hoor het is hun huishouden maar dat zegt
wel veel over haar en haar ‘gezinsgevoel’) dagen dat ze haar
kinderen niet of nauwelijks ziet…
 En dan is er zijzelf nog… Ze heeft uit zichzelf een flirterige houding.
Haar eigen familie zei het woensdag nog. "Er zullen er nog volgen.
Zeker weten. Zij zal nooit tevreden zijn. Zelfs als ze voor haar
huidig gezin kiest er zullen nog mannen in haar leven komen waar
ze niet zal aan kunnen weerstaan…"
Dus jij zal haar ook nooit alleen voor zich hebben.

En dat maakt het voor mij zo ongelooflijk moeilijk… Wil hij die stabiliteit die hij nu bij ons heeft opgeven voor zo’n onzekere toekomst?
Dat die keuze nu zo moeilijk kan zijn.
En dan begin ik in mijn eigen, ben ik / wij dan maar zoveel waard???
Betekenen die jaren dan niks meer.
Als hij uiteindelijk voor mij en ons gezin kiest… ga ik dan mijn geluk weer kunnen vinden bij hem? NIET als hij alles wat haar betreft niet kan afsluiten!
Maar hoe ga ik dat weten?
Hij is geen babbelaar en hij gaat volgens mij nooit kunnen verwoorden wat ik ga willen horen.

Ik weet niet wat mij het meeste verdriet deed / doet…
Het weten met waar hij mee worstelt,… en dat ik dat niet kan verstaan als je logisch nadenkt of… het feit dat het me misschien duidelijk wordt dat ik hem moet loslaten en dat ons huwelijk op een einde loopt…
Of het feit dat ik besef dat hij het zo moeilijk... en dat, moest hij de vrijheid hebben, en hij zou weten dat ze alleen is haar zo graag zou opbellen, met HAAR zou willen praten... (misschien doet hij het binnenkort toch?) (maandag begin ik te werken... zou hij dan echt niet bellen? of vanop zijn werk?) Die gedachte maakt mij kapot en lichamelijk ziek...
En dan heb ik weeral zoiets van “EN WAAROM”???

En dan kwam dat moment dat hij verder moet naar zijn werk…
Bijna echt ondragelijk op dat moment… Ik kan hem met veel moeite laten gaan…
Het voelt aan dat ik hem voor altijd kwijt ben…
We geven elkaar nog een ‘intense knuffel’ die uiteindelijk ook zoveel pijn veroorzaakt en weg is hij.
Ik bel mijn schoonzus op en vraagt of ze mij wil bijstaan en de kids in bed wil stoppen.
Ikzelf kan het even niet opbrengen…
Als zij er eenmaal is geef ik de kinderen een nachtzoen, stel hen gerust en vertrek…, even tot rust komen

Ik kon het wel uitschreeuwen van de pijn. De innerlijke pijn… Eens in de auto laat ik mij volledig gaan…
Dan rij ik even later naar mijn vriendin… zij staat er altijd voor mij… (hoewel ik mij begin schuldig te voelen t o haar want ik voel mij hun gezellige avond storen) Maar ze maakt mij duidelijk dat dit niet het geval is en dat ik altijd welkom ben…
Ze leeft zo met mij (ons) mee…
Die babbel met mijn ‘niet te missen’ ‘hartsvriendin’ en zeker ook met ‘mijn buddy’s’ en andere lotgenoten helpen mij en ik voel me weer aangesterkt.

Uiteindelijk ging ik vannacht slapen met een (‘goed’?) gevoel. Als je dat zo kan noemen? Ik heb uiteindelijk niet meer liggen piekeren!
Ik had daarvoor echt weer zo’n hoogtepunt van verdriet maar telkens voel je dat je het anders begint te ervaren…
Zoals mr Bean ook al zei, deze momenten kunnen o zo hevig en zo pijnlijk zijn… maar je raakt er sneller bovenop. Je gaat uiteindelijk anders denken.

Uiteindelijk weet ik dat ik dit echt wel overleef… dat ik mijn innige geluk ga terugvinden…
Wat er ook op mijn levensweg nog ligt…
Zelfs nu, ook al gaat het er hier zo aan toe… er zijn momenten waar ik echt bij stilsta en echt van kan genieten!!! Eerlijk waar.
Gelukkig hebben we wel nog dingen in eigen handen…
Als hij wakker is deze namiddag moet ik echt dingen met hem bespreken… zo kan het en mag het niet lang meer duren. Niet voor de kids, niet voor hemzelf en ook niet voor mij!!!

Wat er volgen gaat… ik laat het jullie weten.
Bedankt dat je de tijd nam om dit te lezen…

Met lieve groetjes
Ann