Bijna drie weken geleden maakte mijn vriend het uit.
Het kwam niet echt uit de lucht vallen, maar ik ben er wel erg van geschrokken.
Hij pakte zijn spullen en vertrok.
De dagen daarna waren verschrikkelijk. Ik sliep bijna niet, kreeg geen hap door mijn keel en wilde niets anders dan dat hij weer terugkwam.
Na 9 dagen afgesproken om te praten. Dat liep natuurlijk uit op een fiasco. Ik was nog veel te emotioneel en wanhopig. We hebben toen ook sex gehad.
Toen heb ik een paar dagen niets van me laten horen. Vorige week woensdag stuurde hij een sms met de vraag hoe het met mijn werk ging. Ik heb toen de volgende dag weer wat terug gestuurd.
Zaterdag brak ik weer en zondag heb ik een hele tijd met hem op de msn gezeten. Stom, stom,stom!
Maandag smste hij mij 's avonds dat hij mijn laarzen (die ik nog terug wilde hebben) had gevonden. Een kwartier later vroeg hij of hij ze mocht komen brengen. Dat was goed. Hij is een tijdje gebleven. We hebben wel gevreeën, maar geen sex gehad.
Gisteren bleek dat hij weer terug ging naar waar hij woont, 170 kilometer verderop. Hij werkte nog bij mij in de buurt. Ik werd weer helemaal wanhopig. Ik wilde hem perse zien. Hij is langs geweest, maar hij heeft me te kennen gegeven dat als ik doorga met zeuren dat ik hem terug wil, ik hem helemaal kwijt ben. Verder zei hij ook dat hij tot het laatst heeft getwijfeld of hij het uit zou maken. Hij heeft er zelfs over gedacht om het weer goed te maken, alleen dat leek hem niet verstandig.
Het afscheid nemen viel me ontzettend zwaar. Ik wilde hem echt niet loslaten. Uiteindelijk moest ik wel.
Nu heb ik een dag niets van me laten horen. Het valt niet mee, maar ik wil hier echt doorheen voor mezelf. Ik mis hem nog steeds. Maar hij heeft me gewaarschuwd en een gewaarschuwd mens telt voor 2.
Ik wil hem heel graag terug. Hij is mijn eerste liefde. Ik hou nog steeds van hem. Het gaat wel steeds iets beter met me, maar helemaal 100% ben ik nog lang niet.
Ik zal daar denk ik heel veel geduld voor moeten hebben voordat ik zover ben.