Oh wat een moeilijke beslissing, en is er eigenlijk wel een beslissing te nemen?

De liefde tussen mij en mijn man is niet dood, sterker nog, als er wat is mag ik hem altijd bellen zegt hij.
Maar hoe doe ik dat? Hoe zorg ik voor balans.

Ik zie twee uiterste mogelijkheden: hem helemaal niet meer zien, spreken etc, wat overigens lastig zal gaan omdat we allebei tot eenzelfde vriendenclub behoren. Dat zou betekenen dat ik waardevolle contacten voor mij uit de weg moet gaan?
En de andere mogelijkheid is, volledig mij over te geven aan mijn behoefte hem te spreken, bellen, zien(?). Maar wat is er dan anders dan anders. Dat betekent eigenlijk gewoon dat ik eenzijdig een relatie in stand houd, of iets dergelijks, dat schiet ook niet op. Als ik degene zou zijn die alleen het contact zoekt.

Hij, hij is blij denk ik dat er even geen verwachtingen zijn. Ik denk dat hij nog echt heel veel van mij houd, maar nu eerst tijd nodig heeft voor zichzelf. Hij twijfelt over ons, en wil mijn vriendschap niet kwijt. Ook hij vind geborgenheid bij me. Maar ik stamp te vaak over hem heen om een relatie in stand te houden. Niet bewust natuurlijk, ik wil dat ook helemaal niet, maar ik begrijp hem gewoon niet goed genoeg, en soms heb ik het vermogen ook niet.
Ondertussen leren we elkaar om lief te hebben, maar ook om onszelf lief te hebben.

En ik, ik ben zo dubbel. Rationeel denk ik, ok, je wilt me niet? Opzouten dan. Ik heb heel hard mijn best gedaan voor jou, voor ons. Jij ook, maar jij kiest ervoor om het nu weg te gooien. Ok, jouw keus, neem maar de consequenties ook dan. Hier zit dus een hoop boosheid, waarschijnlijk omdat het niet gaat zoals ik wil. Ging het ook niet toen we wel samen waren hoor, daar niet van. Kennelijk vind ik ergens dat hij nog niet genoeg zijn best heeft gedaan. Nog niet genoeg alle opties heeft verkend. Hij zegt, ik heb mijn best gedaan, en het lukt niet. Dus nu wil ik niet verder.

En dan is daar nog de andere kant. Ik heb hem gewoon hard nodig, als vriend. Misschien niet eens direct als relatie, maar ik merk dat ik die twee moeilijk kan scheiden. Ik wil hem gewoon. Punt. Slaat misschien nergens op, maar het is wat ik wil. En ik merk, dat ik het moeilijk vind om mij daar niet in te verliezen... Ja, ik zou me redden zonder hem, maar mijn leven is dan zo wankel. Hij is echt een anker voor me. Ik heb nog wel wat stappen te zetten dus voor wat harmonie hierover in mijzelf.

Ratio en emotie, ze wentelen door elkaar. Soms vechten ze. Zonder hem? Ik kan dat gewoon zo moeilijk accepteren. Ja rationeel wel, dan zijn er logische argumenten aan te dragen, maar gevoelsmatig. Nee!
Is dit de eerste fase van rouw? Ontkenning? Of horen we gewoon bij elkaar (dat denk ik namelijk wel, ook met het stuk wat kan accepteren dat het over is) en is het daarom zo moeilijk.

Ik schreef hem al, ik zou we met iemand anders oud kunnen worden, maar het zal niet zo zijn zoals met jou.
Het zal niet zo diep gaan. Wellicht rustiger, wellicht harmonieuzer, wellicht stabieler, maar niet zo diep

Teigetje