Mijn laatste blogbericht ging over het feit dat ik iemand nieuw had leren kennen, maar dat ik me niet geheel klaar voelde voor een relatie. Ik heb het echter geprobeerd, maar het is uiteindelijk niets geworden. Als ik heel eerlijk moet zijn, voelde dat eerder aan als een verluchting....

Maar dit is niet de reden van mijn nieuwste blogbericht. Ik vrees dat ik zéér dom ben geweest, waardoor ik mezelf weer in de put heb geduwd. Enkele dagen geleden probeerde ik E. terug te contacteren. Ik stuurde haar een mailtje om te vragen hoe het met haar ging en of we het niet terug konden bijleggen, als was het maar als vrienden. Het feit dat ze niet meer tegen me spreekt, doet me meer pijn dan het feit dat het niets meer tussen ons zal worden. De uitkomst van mijn mail was harder dan ik me had kunnen voorstellen.

Ze zei me dat ze in 't geheel niet meer om het leven gaf en al helemaal niet meer om vriendschappen. Ze wilde dat ik haar voor altijd met rust liet en blokkeerde mij dan ook op al haar online profielen en e-mailadres. Het werd me meteen duidelijk dat ik haar nooit meer zou zien. Nu, een paar dagen later, voel ik me nog steeds rot. Ik dacht echt dat wij op dezelfde golflengte zaten, en misschien deden we dat ook, maar haar gevoelens voor haar ex waren sterker dan die voor mij. Ik voel me zo aan de kant gezet, alsof ik voor niets anders heb gediend dan om de breuk met haar ex te verwerken. En 't ergste van al is ... ik voel me zo alleen.