De ochtend breekt weer aan na een wat slapeloze nacht. Ik heb echt nooit geweten dat het verbreken van een relatie zoveel pijn kan doen, zo onnoemelijk veel pijn. Vooral als jij aan de kant staat van waar je het te horen krijgt. Ik ben er echt ziek van, het liefst kruip ik in mijn bed, diep weg onder de dekens en blijf daar een tijdje teren.. maar ik weet ook dat dat niet de oplossing is. Het moeilijkste is nu begonnen, het vertellen aan vrienden en familie en dat onderdeel zou ik het liefste overslaan. Dat betekend namelijk dat er geen weg meer terug is, dat het echt over is en je van hier uit verder moet, alleen. Ik kan niet alleen zijn, ben nog nooit echt alleen geweest, heb ook mensen om me heen nodig. Maar ik zal het moeten leren. Ik zal het uiteindelijk ook wel kunnen maar de weg ernaar toe is er een met opstakels en omheiningen.