Er staat zo leuk op deze site... when you hit rock bottom... Ik ben er gisteren doorheen gegaan en het was een hel. Ik wil daar echt nooit meer zijn. Ik heb gisteren zoveel pijn en ellende meegemaakt waar ik zo van geschrokken ben... vandaag heb ik medicijnen van de huisarts gekregen en ben ik bij een eerste psychologische opvang geweest om vandaar uit verder te gaan werken. Het was ook allemaal teveel, eerst Guus Meeuwis en daarna vaderdag. De vaders waren nog niet op de hoogte en vooral ik had het er moeilijk mee omdat ik zijn ouders zie als mijn reserve ouders. Je zit dan toch een masker op te houden al die tijd en tja.. dan komt de klap.

Leeg was ik, helemaal op en totaal door alle reserves heen die ik nog had. Ziek ben ik geweest, niet meer in staat op de ene stap voor de ander te zetten.
Gisteren zijn we nog samen naar Guus Meeuwis geweest, hier zijn we onze relatie ook mee begonnen dus dan ook maar eindigen dachten wij. Nou dat hebben we geweten, alle emoties die een mens maar kan hebben zijn voorbij gekomen. Op zich heb ik me redelijk goed kunnen houden, doel was dan ook om voornamelijk een gezellige avond te hebben. Ex-lief was bij het eerste nummer van Guus al in tranen, heeft er zelfs nog over nagedacht om weg te gaan omdat hij het niet aankon. We zijn gebleven.

Leeg was ik, helemaal op en totaal door alle reserves heen die ik nog had. Ziek ben ik geweest, niet meer in staat op de ene stap voor de ander te zetten.
Gisteren zijn we nog samen naar Guus Meeuwis geweest, hier zijn we onze relatie ook mee begonnen dus dan ook maar eindigen dachten wij. Nou dat hebben we geweten, alle emoties die een mens maar kan hebben zijn voorbij gekomen. Op zich heb ik me redelijk goed kunnen houden, doel was dan ook om voornamelijk een gezellige avond te hebben. Ex-lief was bij het eerste nummer van Guus al in tranen, heeft er zelfs nog over nagedacht om weg te gaan omdat hij het niet aankon. We zijn gebleven.

De ochtend breekt weer aan na een wat slapeloze nacht. Ik heb echt nooit geweten dat het verbreken van een relatie zoveel pijn kan doen, zo onnoemelijk veel pijn. Vooral als jij aan de kant staat van waar je het te horen krijgt. Ik ben er echt ziek van, het liefst kruip ik in mijn bed, diep weg onder de dekens en blijf daar een tijdje teren.. maar ik weet ook dat dat niet de oplossing is. Het moeilijkste is nu begonnen, het vertellen aan vrienden en familie en dat onderdeel zou ik het liefste overslaan. Dat betekend namelijk dat er geen weg meer terug is, dat het echt over is en je van hier uit verder moet, alleen.

De avond is nu geweest en het praten is gebeurd. Het is over, afgelopen finito. Het gevoel is niet meer genoeg voor hem om bij me te blijven en hij vind het ook niet eerlijk om mij voor de gek te houden. We gaan apart verder.
Ik heb me groot gehouden, heb hem gesteund maar nu, 2 uur later ben ik in elkaar geklapt. Weken van twijfel en angst komen eruit nu de finale klap is gekomen en tering want doet dit pijn! Niemand heeft ooit gezegd dat gevoelens zo'n pijn kunnen doen. Er gaat zoveel door me heen, alle dingen die ik ga moeten missen.
Voorlopig blijft hij nog hier wonen zodat hij de tijd en ruimte heeft om iets voor zichzelf te vinden. En ik de tijd heb om afscheid te nemen, te wennen aan het idee dat ik straks zonder hem moet, zonder dat hij iedere dag thuis komt, zonder zijn armen om me heen, zonder......

Tja, daar zit je dan.. daar waar je eigenlijk niet wilt zijn maar zo blij bent dat de plek er is....
Waar zit ik? Het begin van het einde. Mijn lief heeft al een aantal keer aangegeven dat er twijfels zijn bij hem. Hij weet niet hoe en wat en vooral niet waar ze vandaan komen maar op de een of andere manier komen er bij hem triggers los als reactie op dingen die ik doe en zeg.
Hij wordt er gek van... ik ook. Ik dacht dat het goed ging maar afgelopen weekend is het dus weer mis gegaan. Ik voelde het al aankomen maar gister was dan toch het hoge woord eruit. Hij wilde mij niet langer pijn doen met al zijn twijfels. Ik heb liever dat hij mij pijn doet met de twijfels dan pijn doet met afscheid te nemen van ons, die pijn is zo ondraaglijk.