De avond is nu geweest en het praten is gebeurd. Het is over, afgelopen finito. Het gevoel is niet meer genoeg voor hem om bij me te blijven en hij vind het ook niet eerlijk om mij voor de gek te houden. We gaan apart verder.
Ik heb me groot gehouden, heb hem gesteund maar nu, 2 uur later ben ik in elkaar geklapt. Weken van twijfel en angst komen eruit nu de finale klap is gekomen en tering want doet dit pijn! Niemand heeft ooit gezegd dat gevoelens zo'n pijn kunnen doen. Er gaat zoveel door me heen, alle dingen die ik ga moeten missen.
Voorlopig blijft hij nog hier wonen zodat hij de tijd en ruimte heeft om iets voor zichzelf te vinden. En ik de tijd heb om afscheid te nemen, te wennen aan het idee dat ik straks zonder hem moet, zonder dat hij iedere dag thuis komt, zonder zijn armen om me heen, zonder......
Het doet pijn, dit heeft tijd nodig dat weet ik en snap ik. Maar nu doet het pijn....