Beste lezers,

Even een korte samenvatting van de afgelopen maanden.

3jaar terug heb ik de meisje van mijn dromen ontmoet. Eerst waren we gewoon vrienden, maar langzamer groeide het uit tot een serieuze relatie. Het heeft ander halfjaar lang stand gehouden. Beide zijn we nog redelijk jong 20 en 18. Maar toen dacht ik al van dit is de moeder van mijn kinderen, hier wil ik mee trouwen en een leuke toekomst tegenmoet gaan. Tot aan de zomervakantie, het ging over. Zij had het zo ontzettend druk met haar school dat ze mij niet meer kon geven zoals het eerst was. Ze wou zich 100% focussen op haar school. Ze wou mij op dat moment vergeten. No-contact-rule gelde. Jonge jonge wat heb ik me k*t gevoelt. Altijd hoop gehouden dat het ooit nog goed kwam. En ja hoor, die dag kwam. Ze stond weer voor de deur. Ze had spijt, ze had verdriet, en ze miste me.

Na 3 maanden na de break-up had ik weer het gevoel van gelukkig zijn. Grote glimlach op me smoel natuurlijk. Natuurlijk heb ik der goed over na gedacht. Natuurlijk was het een moeilijke keuze. Altijd in me achterhoofd gehad dat ik nu zover was in het verwerkingsproces dat ik bang was dat ik straks weer aan het begin sta. Maar ik heb het risico genomen, ik heb ons een 2e kans gegeven.

Naar paar weken begon het gezeur alweer. Zij liet niks van zich horen. Ik maakte me zorgen. Bang dat ik de verkeerde keuze heb gemaakt. Toen ik vroeg wat er was kreeg ik geen reactie. Tot ik het spuug zat was en het wou weten wat er nou echt is. Ik belde haar om iets af tespreken. We zijn uit eten geweest, leuk gepraat, kortom een gezellig avondje. Toen ik haar naar huis bracht vroeg ze of ik even mee naar binnen kwam. Natuurlijk niet geweigerd. Toen nog even over van alles gehad. Toen ik begon over; hoe zij het ziet tussen ons, hoe zij de afgelopen tijd heeft beleefd enzovoort. Waarop zij antwoorden van: Jeroen, luister. Ik heb zeker geen spijt dat ik je weer hebt gebeld. Maar ik denk dat we beter door kunnen gaan als vrienden. Mijn gevoelens voor jou zijn zeker niet weg. Maar ik heb het de laaste tijd zo ontzettend druk met me school dat ik jou die hoop niet wil geven. Dat ik je niet kan beloven wat je van me verwacht wat je gewend bent. En dat zij het zeker ook heel zwaar heb gehad de afelopen maanden. Haar afleiding was haar vriendinnen en school.

Natuurlijk was het weer even een dreun op dat moment. Maar ik heb der vrede mee, ik kan der mee leven. Ik heb zoveel respect voor haar. Hoe zij me behandeld heeft op die leeftijd al. Zo volwassen ongelofelijk.

Het is nu beter ook. We zijn tenslotte jong. We willen genieten van het nachtleven, we willen genieten van het single zijn.

We gaan nu gewoon door als goede vrienden, hoop alleen dat onze gevoelens niet in de weg gaan zitten. En hopen dat we over paar jaar weer aan een serieuze relatie kunnen beginnen.

Ik zal verder avetoe een kleine updatetje geven van de vooruitgangen van mij. Bij deze wil ik jullie ook hartstikke bedanken voor jullie tips, advies en meningen.