Ik heb mijn vorige post( weggehaald, omdat ik het eigenlijk veel te privé vond. Die enorme woede, die ik voelde, daar schaam ik me eigenlijk voor. Hij is het niet waard. Het aparte is, dat ik lang gedacht heb dat hij het (al mijn gedachten en emoties) meer dan waard was. Misschien wel meer dan ik waarde aan mijzelf hechtte. Ik had echt een heel positief beeld van hem. En op een bepaalde manier klopt dat ook wel. Alleen ik moet niet denken dat hij net zoveel aan mij denkt als ik aan hem, want dat is gewoon niet zo. Hoe vreemd ik dat ook vind (er was een tijd dat hij ieder woord dat ik zei herhaalde, onderzocht, dat hij echt heel erg met mij bezig was).

Ik denk dat wat mij zo in hem aantrok zijn levenslust en manier van in het leven staan was. Hij schudde mij echt wakker, we hadden hele levendige gesprekken. Daarnaast hadden we enorm veel met elkaar gemeen, niet alleen dat we uit dezelfde plaats opgegroeid zijn (en zodoende veel dezelfde mensen kennen, dezelfde dingen doen) en in dezelfde stad zijn gaan wonen, maar ook interesses. Het is geen toeval dat ik hem steeds tegen blijf komen denk ik, tenminste zo redeneer ik steeds, want we vinden nou eenmaal veel dezelfde dingen leuk. Maja, er zijn meer mensen die dezelfde dingen leuk vinden als ik (alhoewel ik die bijna nooit tegenkom in zo'n enorme stad).
Het gekke is, dat toen ik hem tegenkwam, ik alleen maar dacht "je staat erboven, je staat erboven" en ik vriendelijk gedag zwaaide en doorliep. Het enige wat ik dacht was, hij hoeft niet te weten hoe ik mij voel, als ik het niet zeg, heeft hij het toch niet door.
Ik vond het heel raar om hen te zien, maar kreeg wel het antwoord waar ik naar op zoek was dacht ik. Het is dus nog aan. Ik dacht even dat hij mij niet gezien had, maar toen keek hij opzij en weer en zei hij "ja, toch! Hoi!" (het was heel donker, weinig straatverlichting) en ik zwaaide. Ik wilde niet dat ze zouden stoppen (ik hoef echt niet te zien hoe zij eruit ziet, ze is een heel mooi meisje namelijk, en dan voel ik me alleen nog maar minderwaardiger).

Ik vind het moeilijk om te accepteren dat ik mijn gedachten van de afgelopen maanden (maar ook mijn leven van daarvoor) niet meer met hem kan delen. Ik heb zoveel meegemaakt, ga zelfs stoppen met mijn werk iets waar ik toen al heel erg mee bezig was. Ik had eigenlijk steeds gedacht dat ik hem dat zou kunnen vertellen. Ik moet nu nieuwe plannen maken zonder hem, iets waar ik enorm tegenop zie. Alles lijkt zo zinloos. Ik heb nergens meer echt zin in. Maar vooral het alleen leven in de grote stad daar zie ik weer erg tegenop. De afgelopen maanden deed ik alles met hem in mijn achterhoofd. Zou hij hier ook geweest zijn, wat zou hij nu doen, zou hij dit ook leuk vinden. Maar hij heeft al die tijd met haar doorgebracht. Ik heb geprobeerd iets van mijn leven te maken in de hoop dat hij er opeens weer zou zijn om het hem te kunnen laten zien. Maar hij is verliefd op een ander, geeft weinig om mij. Ik vond het zo raar om te zien dat zij aan het praten waren, hand in hand liepen. Een jaar daarvoor liepen wij zo. Deelde hij gesprekken met mij, had zijn hand de mijne vast.

Hoe doen mensen dat? Zo een relatie beëindigen en dan verder gaan en opnieuw iets beginnen? Ik ben zo bang dat ik dat nooit meer kan. Ik durf mezelf nu absoluut niet meer te geven aan iemand. Wat als degene daarna weer verder gaat met wat ik heb gegeven en mij in de steek laat?