hoi Tineke,
Mijn zoon heeft echt geen zin meer om naar hen toe te gaan. Maar mijn ex vindt dat het mijn taak is om hem te 'overtuigen' om naar hem toe te gaan. Mijn vriendinnen vinden dit absurd. 'Wil je dat je kind je ook niet meer vertrouwd? En denk je dat hij niet doorheeft dat je liegt'.
Die vrienden zijn vorig jaar verhuist naar Frankrijk en hebben inderdaad geen flauw benul van wat er aan de hand is. Het is 3 maand geleden dat we elkaar gesproken hadden en blijkbaar hebben ze mijn ex ook niet veel gehoord, want die heeft het te druk met zijn nieuw leven. En hij heeft stukken van het 'verhaal' weggelaten. Ze verschoten toen ik een paar dingen aanvulde.

En ja, het doet ontzettend veel pijn om te weten dat je gewoon 'ingeruild' bent. Zo van 'een oude zetel vervang je ook door een nieuwe als hij versleten is'. Dat gevoel had ik erbij. En als hij me zag, was hij altijd maar bezig "Dana en ik doen dit, Dana dat,..." en ik maar doen alsof het me niet raakte. Maar dat deed het verdomme wel. Zo erg zelfs dat als hij weg was ik eens tegen een kast begon te schoppen! Ik kon niet meer toen.
We gaan nog naar dezelfde therapeut. Krijg ik daar iedere keer te horen dat hij niet gelukkig is, dat hij onder de sloef ligt, dat hij geen aandacht krijgt, dat hij een depressie heeft. Maar wat heb IK daaraan, hé, ondertussen moet ik een ongelukkig kind troosten en mijn eigen gevoelens onderdrukken als mijn kind erbij is. En ik moet van haar begrijpen wat hij allemaal meemaakt. Precies of ik medelijden met hem moet krijgen. Hallo, wie heeft wie verlaten, wie moet het alleen zien te beredderen. Hij heeft haar om op terug te vallen. En als dat niet zo is, moet hij haar ook maar dumpen, hij heeft het al eens gedaan, dus waarom nu ook niet.
Onze zoon heeft letterlijk al gezegd "papa zal een keuze moeten maken, zij of ik!" Ik heb hem al duidelijk gemaakt, dat hij voor haar zal kiezen, want "ze is het beste wat hem is overkomen". "maar mama" krijg ik dan te horen "papa is zo verandert, hij kijkt triestig als ze bij hem is, als we alleen zijn is hij leuk, met jouw keek hij nooit triestig, we hadden zoveel plezier samen." De vrienden die haar kennen en hen samen zien, bevestigen onze zoon zijn verhaal. "Maar jij moet door met je leven, hij is het niet waard. Als hij het niet wil inzien dat hij zijn leven aan't verpesten is, is dat ZIJN probleem. Ze is hem financieel aan't plunderen, maar dat heeft hij niet door. 't is triestig om hem bezig te zien." Ze hadden hen op bezoek en ze begon op alles commentaar te geven, te groene zetels, lelijke gordijnen,... Als ze hem erover aanspreken, zegt hij"tja, ze is nu eenmaal zo, dat moet je maar aanvaarden of geen vrienden meer van me zijn." Ze hebben voor dat laatste gekozen. Ondertussen heeft hij dus geen eigen vrienden niet meer. En daardoor steunen ze MIJ nu door dik en dun. En DAT doet wel deugd. Zo heb ik babysit te over, als hij maar niet naar zijn vader en dat kreng moet gaan, zeggen ze dan.
Groetjes
Serena