Hij heeft vlak nadat ik mijn blog hier schreef een app gestuurd 'je hebt mail...' Kedeng, hart sloeg direct over, tranen sprongen in m'n ogen! Contact!! Even ademhalen en toen zijn mail gaan lezen. Dat hij heel blij voor me was, dat ik ondanks alles weer energie ging halen uit dingen. Dat hij dat zelf niet kon, zich depri voelde en zichzelf in slaap huilt. Dat hij zijn dagelijkse autorit waar hij normaal tot rust kwam huilend doorbracht en het nu haatte. Dat hij het niet kon delen met anderen en zich begraaft in z'n werk. Dat ik beter maar zou stoppen met dromen. Dat hij ook wel droomt, maar het niet ziet gebeuren.. won hij maar die staatsloterij.. dan...

Bij de eerste regels kwam er zo'n enorme huilbui omhoog dat ik een kwartier lang niet normaal kon ademhalen van het diepe verdriet. Van mezelf, maar ook van hem. Hij sluit zich helemaal op in zichzelf, is niet gelukkig, ergert zich zelfs aan zijn kindjes.. terwijl dat de reden voor hem was om het uit te maken. Ik heb hem, toen ik weer op mijn benen kon staan (mijn hele lijf was in shock!) een app gestuurd en we hebben een tijdje alleen maar heel voorzichtig met elkaar 'gesproken'... Kon niet goed typen omdat alles nog trilde, God wat heb ik gehuild! Alle spanning in een keer eruit. Ik maak echt dingen mee met die man, niet normaal! Maargoed... ik moest naar m'n vriendin dus zei dat. Hij vertelde me vrijwel direct dat hij nog steeds op zijn kamertje alleen sliep (ik zei hem: ik werd misselijk bij de gedachte dat jij... weer... ) en dat zijn nu-nog-vrouw nog steeds werk aan het zoeken is zodat ze zelfstandig kan worden....

Nu net heb ik nog even kort met hem ge-appt. Hoe hij zich voelde. Rustiger. Raar. Blij dat er weer contact is. God, hij is bijna nog sensitiever dan ik, en veel meer opgesloten in zichzelf! Hoogbegaafd ook nog, voelt zich nog veel meer 'anders' dan ik. Ik ben er aan gewend dat ik anders ben, hij weet het ook, maar kwam er in onze 'samen' periode achter dat wij heel veel overeenkomsten hebben en hij dus eigenlijk niet alleen is. Thank God for that. Maargoed.. En nu..

Ik heb gezegd 'Als je behoefte hebt aan contact let me know, dan doe ik dat ook...'. Hij en ik. We horen gewoon bij elkaar. Ik weet het, ik voel het, ik adem het... Ik moet echt supergeduldig zijn en vooral vanuit rust met hem communiceren, zonder mijn grenzen over te gaan overigens, want ik weet gewoon dat dit, wij, een kans maken. Die basis van liefde is zo enorm sterk. Ik voel nu aan mijn hoofd dat het genoeg is geweest voor vandaag, dizzy.. Jezus.. wat maak ik mee!!! Ik had dit gewoon niet verwacht. Werkelijk. Dat hij zo open en eerlijk zijn gevoel deelde in die mail. Hij zei net ook nog dat hij had gefaald.. dat hij niet sterk was.. Ik zei 'je mag bij mij flink falen... graag zelfs!' Ik kreeg 'm zelfs aan het lachen.. God.. Wat een proces dit! Voorzichtigjes aan doen.. Echt letterlijk stapje voor stapje.. Ik moet dat echt leren. Ik ga het leren. Ik wil het leren.
Liefs,
Maaike