Ik weet niet zo goed wat ik hier doe en wat ik er mee wil bereiken, ik weet alleen dat ik het ergens kwijt wil zoals ik nergens doe (ik heb ook een eigen blog en bijvoorbeeld op facebook) omdat ik weet dat niemand die ik ken het hier leest. Het is een heel verhaal wat nog beknopt bedoeld is, wie het leest, erg fijn.

Ik ben 23 jaar en heb al een vrij turbulent leven achter de rug. Mijn moeder is al mijn hele leven ziek, mijn broer is psychisch niet in orde en heeft ons ook heel wat zware jaren gegeven. Verder heb ik een vrij onbezorgde, leuke jeugd gehad met lieve ouders en altijd vrienden om me heen.

Een leuke studententijd, veel reizen gemaakt (heb o.a. paar maanden in Griekenland, half jaar Londen, half jaar Afrika en half jaar Parijs gezeten) inmiddels 7 jaar het huis uit en je zou dus kunnen zeggen dat ik vrij levenslustig en zelfstandig ben.

Ik heb ooit een vriend gehad van mijn 18-20e die me enorm bedonderd heeft, en daarna hebben vele gevolgd. Dat heeft wel een klap gehad op mijn vertrouwen in jongens. Onzekerheid zit in mijn karakter, maar kan enorm aangewakkerd worden of niet.

Vlak voor mijn reis naar Parijs (juli 2009) ging het slechter met mijn mam en kwam ze in het ziekenhuis met de mededeling dat ze echt niet lang meer had. Op aandringen van mijn ouders ben ik toch gegaan (ik heb me immers nooit tegen laten houden om te reizen). In Parijs had ik een afleidingsvriendje die om de haverklap vreemdging en waar ik in mee ging.

Je zou dus kunnen zeggen dat ik ergens onderweg mijn waardigheid en zelfstandigheid al was verloren. Mijn karakter is erg typerend. Ik kan vrij egoistisch zijn, mijn wil is wet, ook vrij onzeker wat door kan draven in enorme jaloezie. Echter ben ik ook erg lief en doe ik alles voor anderen. Maar ergens onderweg ben ik mezelf verloren...

Mijn huidige vriend...ex....ken ik al 10 jaar van school en sprak ik weer toen ik in Parijs zat en het na een paar maanden niet meer volhield door mama. Hij bood aan om me uit Parijs te halen om weer naar huis te gaan en zo geschiedde het, de vonk sloeg enorm over. Ik maakte mijn stage af in Nederland en kon even bij hem wonen, nooit meer weggegaan.

Mijn leventje zoals het was is in oktober-november-december 2011 ondersteboven gehouden en leeggeschud. Ik verloor mijn basis, mijn moeder en mijn relatie. En mezelf? Mezelf ben ik al een langere tijd geleden kwijtgeraakt. Ik voel me zo ver verwijderd van mijn dromen, mijn leven en mezelf dat ik soms totaal niet meer weet wat ik met mezelf aan moet.

We hebben twee jaar lang een prachtige tijd gehad, zielsgelukkig met elkaar maar het blijft een feit dat ik in de donkerste periode van mijn leven zat met mam. Het was of heeeeel erg puur en prachtig of met ruzies door mijn jaloezie en zijn willen pleasen van mij. Ik brak hem op, hij wilde me altijd pleasen, op een gegeven moment ben ik zo doorgeslagen in mijn jaloezie en verlatingsangst dat ik hem in veel dingen remde. Bah....Ik heb zo'n spijt. Ik wist het donders goed maar had moeite met dingen aanpakken en mezelf veranderen omdat ik al zo'n moeite had mezelf bij elkaar te houden.

Dit ben ik niet. Wat we hadden was zo ontzettend mooi en puur. Hij was echt tegen me opgewassen, dachten we....Mijn mam (inmiddels overleden, hij heeft haar weggedragen...) zei ook dat Hij kon niet meer...Hij kan het niet meer. Hij houdt nog van me en wil bij me zijn, maar op deze manier gaat het niet. Hij heeft gewoon van de ene op de andere dag deze beslissing gemaakt en lijkt daar zo zeker van. Het doet zo'n pijn. We woonden al twee jaar samen, hebben een heerlijk nieuw huisje en opeens ben ik mijn maatje, mijn liefde kwijt. Zo snel....Hij wilde alles direct geregeld hebben om het maar af te sluiten. Spullen zijn al verdeeld, ik zit hier nu in ons huisje, alleen. Contact of geen contact? Wat ik hier zo heb gelezen is geen contact de beste kans op een tweede kans. Maar hoe kan ik nou elke ochtend alleen wakker worden en niet meer met hem kunnen praten?

En ik begrijp hem ergens goed. Ik geloof alleen nog steeds in ons en in het feit dat als ik ga puinruimen we weer bij elkaar komen. Hij zegt dat hij dit voor mij en hemzelf doet. Hij is zichzelf ergens voorbij gelopen en wil dat niet meer, hij wil niet meer vóor mij leven. En zegt dat ik nu echt eerst voor mezelf moet gaan. Mezelf terug vinden. En wat mij hoop geeft zijn zijn woorden 'als het echt voorbestemd is, dan komt dat'.
Maar ook zegt hij dat ik misschien wel weer een droomvent ontmoet en dat we het wel zien, we kunnen er nu niets over zeggen en ik moet echt voor mezelf gaan voor MIJ en niet voor ons.

Voor mij is het nu tijd om op te ruimen. Troep opruimen in de ontstane chaos van afgelopen jaren, al dan niet en wel door mijn eigen handelen. Chaos in elke zin van het woord: emotioneel, intellectueel, met de mensen die ik heb ontmoet, in mijn fysieke woning. Met grote brokken emotionele rotzooi tegelijk. Aan mezelf werken, in therapie, afstuderen, dingen oppakken die ik heb laten gaan, een mooie reis maken, verwerken, voor mijzelf.

Ik hoop mezelf terug te vinden. Ik laat hem los, maar blijf geloven. Als een glas breekt in duizend stukjes, heeft het geen zin om constant te blijven lijmen. Ik ga alle scherven smelten er er een nieuw glas van maken. Mijn deur blijft openstaan. Ik geloof er in, 'ons' was het waard. Het was prachtig. Ik hoop dat hij dan om het kiertje wilt kijken.

Ik weet niet wat ik moet doen om te zorgen dat hij mij niet vergeet, dat hij het net zo moeilijk heeft als ik en me gigantisch mis. Maar wat valt er te missen als je opeens alles weer kunt doen waar ik hem altijd in heb tegengehouden? Wat als hij, terwijl ik zo hard aan mezelf werk voor ons, weer een nieuwe liefde vind?

Ik blijf in ons huis en deze omgeving wonen om mijn goede baan, en voor de hoop. Verder heb ik hier namelijk vrij weinig.

Eerst me time. Ik ga voor mezelf. Voor mijn eigen geluk. Ik krijg de kans nu, door een enorm verlies, maar het geeft me wind mee en de kracht om mezelf te vinden. Ik ben dat waard. Eerst ga ik in mezelf geloven. Gelukkig worden met mezelf, weer stralen. Iemand worden om van te houden. Het mooie van puinruimen is dat er langzaam maar zeker allerlei kostbare dingen tevoorschijn komen die je was vergeten omdat ze al die tijd onder een dikke laag zooi hebben gelegen. “hee, das waar ook, dit ben ik!” en wat is een betere basis voor een nieuw leven dan jijzelf? Het wordt straks weer bouwen. En ook al zal het niet altijd even makkelijk zijn, ik kan me geen betere fundering voorstellen.

Doe ik het voor mezelf of voor ons, dat is de grote vraag. Ik wil in ieder geval echt veranderen, want als ik door mijn eigen acties mijn grote liefde kan verliezen.....

Ik heb het zo zwaar, ik wil niet zonder hem. Hou zo ontzettend veel van hem. In de avond voel ik me sterk, als ik wakker word wil ik alleen maar gillen en schreeuwen en hem bellen en bij hem zijn, met hem praten en zorgen dat alles weer goed komt. Ik geloof nog zo in ons. Moet ik dat eerst loslaten voor de kans zich weer aandoet?