Elke ochtend is het eigenlijk raak. Wordt ik wakker na toch eigenlijk wel een vredige nacht rust. En dan slaan de 'demonen' toe in mijn hoofd. Mijn wereld zit vol wrok, gecreerd door haar, en als ik eerlijk ben ergens ook wel door mezelf. Ik verzet me tegen alle dingen die ik voel, probeer standvastig positief te blijven, maar stemmentjes die ergens diep verstopt zitten komen ongevraagd mijn hoofd in. Ik zucht, stap onder de douche, en probeer net als die kleine druppels mijn teentjes ook in het doche putje te stoppen met de zielige hoop dat ik misschien ook wel mee getrokken wordt daar naar waar al het water terrecht komt en ik in een nieuw sprookjesland belanden zal. Ik moet leren - echt leren, minder te fantaseren. Maar zijn mensen die altijd de realiteit willen gewoon niet te beperkt om een goede fantasie te hebben? Weglopen met dingen die niet bestaan, of ooit zullen bestaan is toch het meest heerlijke.

Ik denk na, elke ochtend een niewe strijd, en soms gaat het dan juist mis. Snauw ik er af, en ben ik even baas in ons omgekeerde wereldje. Hop stereo open, sommige beats die ik heerlijk vind, andere beats waarbij ik me afvraag waarom ik er daadwerkelijk naar luister overspoelen mijn gedachten.

Er volgt echt meer, over wie ik ben, en wie zij is.