Elke ochtend is het eigenlijk raak. Wordt ik wakker na toch eigenlijk wel een vredige nacht rust. En dan slaan de 'demonen' toe in mijn hoofd. Mijn wereld zit vol wrok, gecreerd door haar, en als ik eerlijk ben ergens ook wel door mezelf. Ik verzet me tegen alle dingen die ik voel, probeer standvastig positief te blijven, maar stemmentjes die ergens diep verstopt zitten komen ongevraagd mijn hoofd in.

Ter midden van het grote www wereldje tikken mijn vingers ondoordacht op de toetsen. In de verte hoor ik nog een klok de secondes weg laten tikken, secondes die minuten worden, uren de dagen, en de dagen maanden waarin ik totaal tijd en geluk verloren blijk te zijn. Het begon ruim een jaar geleden, toen ik nog heilig geloofde dat liefde het allerzoetste was , wat een mens kon overkomen. De tijd toen zij nog geen mes in mijn breekbare hart stook, en de duizende kapot geslagen stukjes nog een pracht geheel waren. Als ik aan haar denk, draait mijn maag zich om.