Weet je ik vraag me af of ik het ooit kan loslaten en accepeteren. Met het bedoel ik de hele situatie. Niet eens hij want op hem ben ik niet eens boos, ik zie hem als een kleine jongen, die niet beter weet. Ben ik zijn moeder geweest of praat ik mezelf maar aan dat hij er niets aan kan doen om hm te beschermen? En waarom wil ik dat dan? Want anderzijds wil ik hem ook gekwetst zien worden en daarna mag hij gelukkig worden, maar niet eerder.

En waarom als er een god is mag dit? Het gaat allemaal te gemakkelijk voor de klootzakken onder ons. En zij waarom flikkert zij niet een end op. Of ze is oerdom en ziet niet wat ze zich op de hals haalt of ze is slim, maar wat moet ze dan met iemand die leeft voor computers, drugs en bier. Maar ja wat moest ik ermee? Dat kun je je afvragen en tot vandaag toe is het me nie gelukt te beantwoorden wat ik zo ontzettend in hem mis, maar ik mis hem. Toch wil ik niet terug. Niet meer zo als het was.

Ik zag vanavond een man aan de bar, alleen, hij zei geen woord en blowde...dat is M. over een paar jaar, leegte, ik weet het. En wat moet die vrouw ermee, als ze in het leven staat. Of gebruikt ze hem, maar wanneer stopt dat eens en mag hij de pijn eens voelen en kunnen die ouders eens zien wat hij heeft weggegooid en zij ook, wat die zgn echte liefde is van hem nu eigenlijk inhoudt?????

Zijn fucking (sorry voor het woord) ouders, die zo gemakkelijk haar maar ff accepteren en doen of er nooit iets gewwest is, of er nooit een andere situatie was. Nu van alles regelen en vooral haar meevragen. Luke dngen doen en dat allemaal nu ik er niet meer bij hoor. Ik voel me afgewezen en tekort gedaan, omdat ze nooit hebben willen zien wie ik was.

Don't worry, maar soms stel ik me voor dat ik in mijn eigen bloed lig, als hij me zou vinden. Met een brief erbij, zodat ik hem, haar en zijn ouders eens aan het denken kan zetten, kan raken misschien. Maar ik zei al don't worry, ik doe dat niet. Maar heb de gedachte, wat is dat toch? Ben ik geestelijk misbruikt door hen en heb ik dat niet kunnen zien of wat is dit toch? Wat dat die wraak en de gevoelens van niet gekent zijn zo groot zijn en ik het toch niet los kan laten. Ik vraag me ook af waarom ik juist van hun dat begrip wil en wat ik zou kunnen doen. Heb nagedacht over een brief om hun aan te geven hoeveel ik van hun zoon hield, wat hij me heeft aangedaan en wat hij nu met zijn leven doet, maar ze zouden me alleen belachelijk maken, ik weet dat ergens diep van binnen. Ze drijven zo wie zo alles rondom mij op.

Hij gooit waarschijnlijk toch wel iets weg....voor haar en ik denk ergens dat zij hem ook weggooit over een tijdje, alleen ik zou dat zo graag wat eerder zien gebeuren...hij verdient dat....ik weet niet wat ik moet, dit heeft niets meer te maken met hem al of niet loslaten denk ik, ik zie hem niet meer zoveel als in het begin...en als ik hem sporadisch zie en het gaat leuk is het ook prima.
Ik denk zelf dat de vragen en dingen waar ik mee bezig ben niet eens meer met hem te maken hebben, maar ik weet niet meer waarmee wel.

Het spijt mij dat ik jullie hiermee lastig val maar misschien is er iemand die juist hierop zinnig kan reageren of dit herkent

Dank je
effie