Hoe meer ik nu terug denk aan gisteren, hoe meer ik begin te beseffen hoe raar liefde eigenlijk is. Het is het mooiste dat een mens kan overkomen, maar tegelijkertijd ook het moeilijkste en datgene waar een mens zich in kan verliezen.

Gisteren heb ik een goed gesprek gehad met mijn (ex)vriendin. En ergens kan ik nog steeds niet begrijpen, dat er altijd iets drastisch moet gebeuren voordat dat ook daadwerkelijk tot mij doordringt. Ben ik zo naief? Zie ik het allemaal wel, maar wil er onderbewust niet aan toe geven?

Het laatste jaar in onze relatie ging het steeds minder. We hebben wel heel vaak erover gepraat en we namen ons steeds voor om het beter te maken. Het ging dan weer een tijdje goed, maar door de drukt om ons heen hadden we er steeds minder puf voor. Toen zij het uiteindelijk aankaartte en onze relatie verbrak, drong het pas echt tot mij door. Ik zag toen pas echt wat er allemaal fout ging. Het doet me pijn dat ik het toen pas echt doorhad.
De afgelopen 5 weken heb ik bij mijzelf zitten nadenken of het nog goed zou komen. Ik hield het mijzelf ook voor. Maar gisteren tijdens het gesprek heeft ze gezegd dat dat niet het geval is.
"Als het niet lief kan ... dan maar gemeen." Maar zo gemeen zei ze het niet. Het kwam dit keer wel echt binnen bij mij. Ik kan het nu ook beter accepteren. We zijn nog steeds vrienden, daar ben ik dankbaar voor. Ik hou ook nog van haar, en zij van mij. Maar contact zit er gewoon niet in voorlopig. Geen contact, we zullen elkaar echt nog wel tegen het lijf lopen de komende tijd (zelfde vriendengroep), maar door geen contact te zoeken kunnen we elkaar de ruimte, de tijd en de rust geven die we nodig hebben om dit alles te verwerken.
De bijna-3-jaar dat onze relatie heeft geduurd zijn de mooiste jaren van mijn leven geweest. En ik ben haar dankbaar voor wat we hebben kunnen delen, de liefde, de tijd, het lief en het leed. En misschien lijkt t alsof ik haar nu op een voetstuk zet, maar ze is gewoon een fantastische vrouw. Zowel innerlijk, als uiterlijk.

Ik kan nu alleen maar hopen dat zij dit kan verwerken, dat ze eroverheen komt, dat ik dit kan verwerken, dat ik hier overheen kom, en dat we binnenkort weer sterk en fris in het leven staan ...