het is definitief...het is klaar......over en uit!
Hij wil niet meer...heeft hij toch echt gezegd. Weer scheldend, omdat ik volgens hem zeur. Voor mij is het een vraag als bevestiging, wat hij nu precies nog voelt. Hij ziet het als zeuren en gaat weer lopen schreeuwen, zo hard dat ik gewoon de telefoon een stukje van mn oor moet houden. Ik vraag hem drie keer rustig te doen, maar gaat helemaal over de rooie. Waar aan heb ik dit verdiend? Ik wilde alleen maar dat hij van me hield!

Ik begrijp t niet, hij zegt dat ik moet accepteren dat het over is, dat ik hem met rust moet laten. Verleden week zei hij nog dat hij nog niet wist of het aan of uit was, en dat ik hem altijd kon bellen. Nu is een smsje al te veel. Ik bleef met twijfels, het onzekere en de hoop rond lopen, en wilde alleen maar weten hoe hij er nu tegen overstond, maar dan word er gezegd dat het zeuren is, en meneer heeft hoofdpijn dus er geen zin in. nee dat heeft hij nooit ook al heeft hij geen hoofdpijn.

Ik vroeg hem of hij ons dan niet miste, vooral in t weekend, met het mooie weer. Hij draaide er eerst omheen om vervolgens te vragen wat ik nu wilde horen....de waarheid mss? Ik mis je minder als dat ik had verwacht...pats...boem..die zit.
Ok, duidelijk, ik weet genoeg, een fijn leven....met die woorden hing ik op!

En nu...nu val ik in een diep zwart gat, om er vervolgens niet meer uit te klimmen. Wat doet dit zeer....
Verdomme, ik hou van hem, heb alles in deze relatie gestoken, hem al mijn liefde gegeven. En wat krijg ik er voor terug...een grote bek...dat het allemaal mijn schuld is. Hij is hiermee gekomen, anders was er niets aan de hand geweest. Want het rare is, na alles wat hij me aangedaan heeft en gezegd heeft... ik vergeef het hem allemaal..... omdat ik van hem hou en hij de ware was!