Gister een heel lang gesprek gehad. We hadden al via de mail diepe gesprekken gehad en ik moet zeggen dat dat een goede oplossing is geweest. Door met respect naar elkaar te mailen en te zeggen hoe je je ergens bij gevoeld heb word er best wat duidelijk.

Maar elkaar aankijken en praten voorkom je toch niet. Dus gister zitten praten. Ik voelde me best sterk en heb niet gehuild voor het eerst in twee maanden. We hebben van de eerste kus tot "de laatste echte" besproken wat er was gebeurd. We zijn erover uit dat een relatie nu niet werkt. We hebben daar beide ons aandeel in.

Feit blijft wel dat we van elkaar houden, om elkaar geven en verliefd zijn. Mijn hart blijft om hem schreeuwen maar ik weet dat ik het los moet laten. Ik laat niet hém los want we blijven vrienden. Ik laat wel los dat ik mijn geluk zal vinden met hem. Ik kan hem niet dwingen.

Ik ga eraan werken dat ik iedere dag mezelf sterker voel om met dit verdriet en verlies om te gaan. Nu kan ik wel janken hoor, ik wil het van de daken schreeuwen dat ik hem terug wil. Maar kan hem moeilijk vast binden in de kelder....

Stiekem hoop ik natuurlijk wel dat ie bij me terug komt maar ga niet zitten wachten, daarvoor is het leven te kort. Vrienden blijven we wel en dat is ook veel waard.

Lieve groetjes