Ik mis hem meer dan ooit maar het is zo dubbel.
Ik zou zo graag willen dat hij iets van zich laat horen maar ik wil hem voorlopig niet zien. Die afstand tussen ons voelt goed maar ook weer slecht. Ik weet dat deze afstand tussen ons goed en noodzakelijk is maar ik ben bang dat ik hem nooit meer zal horen of zien. Van die gedachte krimp ik helemaal ineen. Die afstand tussen ons motiveert me ook om bepaalde dingen aan te pakken. Dit omdat ik er vanuit ga dat hij over x aantal tijd terug is en ik hem wil verbazen met hoe ik verandert ben. Maar zal hij het ooit zien? Zal ik ooit nog de kans krijgen om het hem te tonen?

En dan al die vragen waarom hij afstand heeft genomen..

Komt het omdat hij weer niet goed in zijn vel zit? Of is het omdat we te close kwamen en hij het daar moeilijk mee heeft? Dat hij probeert om op deze manier mij en zijn gevoelens voor mij te vergeten? Of zit zijn ex er voor iets tussen? Of heeft er iemand dingen gaan vertellen over me? Of heeft hij het moeilijk met mijn situatie? Of is het een combinatie van alles samen?

Wat haat ik al die vragen die door mijn hoofd spoken. Het maakt me zo onzeker. Als ik nu eens zeker wist dat hij over een paar maanden terug zal zijn dan zou alles zoveel makkelijker zijn en vind ik die afstand niet eens zo erg.....