Goedemorgen lieve mede-ldvders,

Na een knotsgekke maar heerlijke dag gevuld met stemtesten van 09:00 - 18:30 & het zien langskomen van over de 30 mensen was de brandstof finaal op toen ik thuiskwam. Ik heb nog even gegeten bij mijn tentje op de hoek, waarna ik exhausted in bed ben gedoken. & nu? Nu ben ik klaarwakker, surprise!!!
Voor het totaalbeeld is het wellicht handig om te beginnen bij gisteravond, vrijdagavond volgens mijn dagritme hihi... Ik kwam thuis van de stemvorming rond 21:00 met een nieuwe pianokoffer onder de arm, met behulp van een leerling lopend op de fiets (schijnbare paradox ) door de kou heen gesleept. Half bevroren zijn we aan de thee gegaan, waarna we in mijn vaste pizzeria iets zijn gaan eten/drinken.
Om 23:00 naar huis gegaan en geskyped met de PU (Parental Unit, zucht ooit verzonnen met mijn ex ), iets langer dan gepland want het bleek dat mijn moeder haar evenwicht had verloren in de tuin en in een cactus was gevallen... Ofwel ik kreeg een heel verhaal over het bezoek aan het ziekenhuis, het loszagen van de trouwring vanwege een opgezwollen hand, een vader die ter plekke flauwviel en hierdoor niet meer mocht meedoen aan de Cleaning up -dive van de arts. Ook werd ik bijgepraat over de stand van zaken omtrent mijn schoonzus, waar ze aan de chemo gaat enz. Al met al een vermoeiend gesprek, gelukkig ging het met mijn moeder in ieder geval een stuk beter, had erger gekund.
Hoe dan ook, ik wist dat de volgende ochtend om 09:00 een auto voor de deur zou staan om mij en mijn piano (de Yamaha P60 voor geïnteresseerden) naar de stemvorminglocatie te vervoeren, dus ik dacht 'laat ik alvast de piano inpakken, dan kan ik daarna kort de opzet voor morgen uitwerken en op tijd gaan slapen'. Zogezegd, zogedaan... Niet dus. De piano bleek op een 1/2 cm niet in zijn nieuwe koffer te passen!!! Oh boy, wat was ik daar zacht gezegd niet blij mee. Heb ik zoveel moeite gedaan om die nieuwe koffer naar huis te krijgen kan ik 'm van de week weer terugbrengen. Mopperend en verschrikkelijk wakker heb ik de piano toen maar als vanouds als een lijk in mijn slaapzak gewikkeld, waarna ik i.p.v. te gaan slapen actief achter de computer ben gaan zitten. Het positieve hieraan was dat ik o.a. echt heel goed werk heb verzet voor een concert op 4 mei, dodenherdenking, een koorreis naar Bonaire en dat mijn idee voor de stemtesten van vandaag (zie dagritme van de dromer) tot in de puntjes uitgewerkt was! De andere kant van de rijksdaalder was dat ik uiteindelijk hooguit van 06:00 - 08:30 heb geslapen.

& zo komen we na die update weer uit bij vandaag, een werkdag van 9,5 uur met vanwege onvermijdelijke uitloop een totaal aan pauze van zo'n 45 minuten. Begrijp me niet verkeerd, ik klaag niet & heb juist enorm genoten van deze dag, maar het is niet vreemd dat ik na het eten letterlijk omviel hihi
Om 00:35 schrok ik wakker uit een droom. Helaas was het weer zo'n gemene droom waarin Zij en ik opnieuw samen waren, 1 van lijf en ziel zeg maar, heeeeeeeeeeel fijn Die droom waar je niet uit wilt ontwaken, waar je bij het ontwaken met de harde realiteit om de oren wordt geslagen.

'Sorry dromer, leuker kan ik het niet maken, wel pijnlijker, kouder en bloederiger. But hey, that's life...'

Het voordeel van ldvders is dat er altijd wel mensen zin hebben in een praatje. Zo ook 2 uurtjes geleden op de app, hetgeen afleiding bood van de 'boze' droom. Het nadeel van ldvd-ers is dat het onderwerp van gesprek toch redelijk vaak draait om liefdesverdriet, waardoor het makkelijk wordt om 'in een bui' te raken...
Dus toen ik eenmaal mijn bed had omgeruild voor de bank beneden met iTunes/internet en de persoon op de chat mij vroeg 'Wat ben je aan het doen' kon ik eerlijk antwoorden, & I quote:

Vlak voordat mijn 'moody blues' inzette nam het gesprek in mijn hoofd namelijk een andere wending & onbedoeld leidde dit tot een wazig beeldscherm en zoute druppels op mijn wangen. Ik tik het even voor jullie en mezelf uit:

zij: 'Ik had geen leuke avond daardoor, heb met een knoop gezeten.'
ik: 'Zou het even laten rusten, dit duurt even.'
zij: 'Ja dat doe ik nu ook.'
ik: 'Snap ik.'
zij: 'Maar kan daar niet tegen.'
ik: 'Zie vorige antw.
zij: 'Haha ja schat ik ben iemand die het liever dan gewoon uitpraat.'
ik: 'Ik ook, maar

Op dat moment had ik de vrachtwagen moeten zien aankomen, tenslotte keek ik recht in de felle & verblindende koplampen, maar nee hoor, ik liep zonder blikken of blozen met mijn vieze sneeuwpoten dwars over de pas gedweilde tegelvloer...

'Zie wat dat heeft opgeleverd in het geval van mijn ex...

On cue: Ennio Morricone met 'The goodbye between Nineteen Hundred & Max' (Uit de film 'The legend of 1900' ofwel 'Leggenda del pianista sull'oceano')

'Frick... Stomme muziek van Ennio Morricone ook.'

Tsja, toen was het gebeurd, Ballad time... prompt stuitte ik op 'I can't live if living is without you', bekend van de beruchte Mariah Carey, origineel van Badfinger met een filmpje van 'The Phantom of the Opera', de favoriete musical van mijn ex. & daarna kwam ik uit bij Chicago met 'I don't wanna live without you' en tenslotte 'Eternal sunshine of the spotless mind', 'Everybody's gotta learn sometimes', cover van Beck.

Goed lieve mensen, ik brei er een eind aan voor vandaag (gisteren dus
Dikke knuffel voor zij die er één kunnen gebruiken,

*De dromer zet zijn bed op marktplaats en pakt een boek van de plank*