Drie jaar terug kreeg ik een relatie met een mooie meid. Zij was toen achttien en ik was drieentwintig. Het was liefde op het eerste gezicht. Wij kregen toen een relatie van twee jaar, waarin wij echt nooit ruzie of problemen hadden. Wij waren allebei koppig, maar dat wisten wij van elkaar en hadden daar begrip voor. Na twee jaar kreeg mijn vriendin twijfels. Ik was haar eerste vriend en zij vond dit een eng. Er kwamen twijfels, twijfels die leden tot verdriet aan mijn kant. Ik ben een persoon die zoekt naar zekerheid en veiligheid in een relatie, zodra iemand dit niet kan bieden maakt het mij verdrietig. Het is toen ook uitgegaan, mede door elkaars fouten. Het was raar, want ruzie hadden wij eigenlijk nooit gehad en opeens kwam er een ruzie en was onze relatie voorbij.

Zij kreeg al snel een nieuwe relatie. Mijn hart was gebroken, maar brak hierdoor nog eens extra. Het ergste is dat zij nog met mij in gedachte zat, ze vertelde mij dat hij niet zo goed kon zoenen als mij. Ik achteraf denkende, waarom heb ik ooit die woorden aangehoord. Dat was het punt ook dat ik contact heb verbroken. Deze relatie verbrak na vier maanden, omdat zij toch nog veel gevoelens voor mij had. Zij durfde het niet gelijk aan en zei dat wij beter vrienden konden blijven.

Ik heb toen gezegd dat dat momenteel niet gaat omdat beide nog gevoelens voor elkaar hadden. Dat was ook het punt dat ik nogmaals contact wilde verbreken. Ik kreeg diezelfde avond nog 30 smsjes en 20 telefoontjes waar ik uiteindelijk wel op in ging. Zij zag dat ze een fout had gemaakt en teveel naar haar vriendinnen hadden geluisterd door nooit een ex terug te pakken. Ze zei dat ze het nog eens wilde proberen, aan het glas wilde snijden en mij niet zou teleurstellen. Ik smolt voor haar woorden en wij hebben sindsdien weer contact.

Het is de afgelopen acht maanden een sleur geweest. Ze is jong en door problemen kon ze in de thuissituatie niet alles vertellen over ons. Ze moest stiekem afspreken en wij zagen elkaar maar een keer in de week. De afspraken waren altijd misschien of als ik mag en dat brak mij ontzettend. De momenten dat wij bijelkaar waren, waren fijn, maar door volle agenda's kregen wij niet de kans om elkaar vaker te zien. Ik wilde wel net als haar, maar het kwam er gewoon niet van. Of zij mocht niet of we konden beiden niet. Wij zagen onze vrienden meer dan elkaar, vertrouwen kon niet worden opgebouwd en uiteindelijk begon zij weer te twijfelen. Logisch, we vertrouwden elkaars vrienden niet, omdat wij niet zoals voorheen onze geheimen en gedachtes konden delen, omdat wij elkaar maar een dag in de week even in de avond zagen. Vandaag is het moment aangebroken dat zij zei, ik twijfel, maar ik wil je niet kwijt, het voelt niet als eerst. Ik ben hierop ingegaan en vroeg haar wil je mij niet kwijt partner of als vriend. Toen zei ze ik kan het niet meer, het voelt anders.

Het doet pijn. Mijn hart breekt tien keer per dag net als voorheen. Het voelt niet gelijk als een afwijzing. Ik ben zekerder geworden sinds de eerste breuk, maar het voelt wel alsof ik mijn engel kwijt ben waarmee ik mijn leven wilde delen. Mijn engel waarop ik jaloers zal zijn, als zij weer met een ander zou gaan. Mijn engel waar ik voor gevochten heb en altijd zekerheid heb geboden.

Heel diep in mij, weet ik misschien dat dit de juiste keuze is. Heel heel heel diep in mij verschillen wij momenteel van elkaar. Zij wilt alleen denken aan het 'nu' en doet wat haar hartje vertelt. Ik daarentegen zoek naar zekerheid, zekerheid op het lange termijn. Dit heb ik altijd al gedaan tijdens relaties en daarom heb ik het moeilijk om constant een relatie af te sluiten. Veel moeite. Ik heb respect voor mensen die zwart op wit kunnen zeggen het is over en daar voledig achter staan. Ik wil dit ook kunnen, maar hoe?

Ik zie mijzelf nog altijd in een beeld gelukkig met mijn ex. Vandaag ben ik ter afleiding gaan stappen en merkte ik wel dat ik opeens veel meer openstond voor andere meiden. Ik wil het eigenlijk niet, maar het moet. Ik kijk anders als mijn ex na het ander geslacht. Toen ik met haar had, zag ik meiden als, oke, leuk gesprek, maar verder hoef er ook niks, want ik wil mijn vriendin of relatie in gevaar brengen. Mijn ex daarentegen was daar anders in en zocht wel contact. Ik had vaak het idee, om zichzelf ervan te overtuigen dat ze mooi is (zekerheid zoekend). Vaak had ik het idee: Is mijn mening dan niet genoeg? Moet je aandacht blijven hebben om jezelf zeker te voelen? Bied ik je niet genoeg zekerheid dat je mooi bent? Is mijn mening niet genoeg? Dit zijn van die vragen waar ik niet alleen tijdens deze relatie mee sukkel, maar ook voorgaande relaties vaak over heb nagedacht. Ben ik misschien te beschermend in een relatie?

Momenteel zit ik met enkele vragen vast. Vragen waarvan ik wil leren. Zoek ik teveel zekerheid in een relatie? Omdat mijn gedachte altijd gaat van, als ik eenmaal een relatie heb wil ik deze zekerheid houden en zal er ook altijd voor vechten ook al val ik verliefd op een ander. Dan kom ik op de uitspraak 'het groen lijkt groener bij de buren' en wil mijn vriendin nooit die pijn doen, zoals ze bij mij zou kunnen doen.
Dan komt een tweede vraag erbij? Vele zeggen leef nu (je bent nog jong), maar als je die zekerheid net zoekt in een relatie is dat dan zo verkeerd? Waarschijnlijk zocht ik het in dit geval bij de verkeerde persoon die te jong was voor deze zekerheid. Het doet pijn om dit te accepteren, dat zij nog veel te leren heeft en dat ik misschien wel een opstapje ben naar haar volgende stap.

Tijdens onze relatie hadden wij nooit ruzie, is dit verkeerd? Uiteindelijk na de breuk, hadden wij wel constant meningsverschillen. Verschillen die in mijn ogen zaten in het niet begrijpen van elkaar. Wij wilde elkaar niet pijn doen, maar wilde wel iets kwijt qua emoties, maar constant werden deze door haar kant als vijandig en gebrek aan ruimte gezien. Ik ben een gemakkelijker prater en weet dat ik het goed heb overgebracht, maar dit heeft uiteindelijk ook tot dit gevoel bij haar geleid. Het afstandelijke gevoel. Ik heb met respect voor haar gsmst dat ze in haar volgende relatie eerst diegene te respecteren dat hij zich uit en vervolgens haar mening pas moet geven, in plaats van zich gelijk aangevallen te voelen en bang zijn dat haar beweegruimte ingekrimpt wordt, want dit was nooit mijn bedoeling. Ik weet van mijzelf als zij jaloers of ergen mee zat dat ik dit ten eerste een lieve gedachte vond, ze uit zich en toonde begrip, vervolgens keek ik of hier iets aan kon doen. Haar woorden waren al snel, ik ga mij niet aanpassen. Waarschijnlijk omdat ze zich aangevallen voelde als ik aangaf dat ik een keer jaloers was. Veelal besef ik mij dat zij misschien te jong is of te weinig ervaring hiermee heeft gehad. Met pijn in mijn hart zie ik onze relatie dan ook als leerproces voor haar, maar die gedachte doet afschuwelijk veel pijn.

Als ik denk aan die mooie tijd samen zou ik een wens hebben en dat is dat ik deze twee jaar constant opnieuw mocht herbeleven tot enkele weken voor de breuk. Die twee jaar zijn zo snel voorbij gevlogen, terwijl het half jaar zo lang lijkt te duren. Het voelt zo oneerlijk dat je tijdens die twee jaar even geen terugblik hebt kunnen doen op hoe mooi die tijd samen was, maar nu het einde in zicht is die mooie tijd alleen maar pijn doet.

Hoop op een beetje raad