Ik heb afgelopen weekend een heel slecht weekend gehad . Ik weet dat dat de stemmingswisselingen zijn, maar af en toe lijkt het wel of er een of donker beestje in me zit (sorry misschien beetje raar omschreven) die af en toe de kop op duikt. Ik zit nu vaak bij mijn moeder, omdat ik niet alleen wil en kan zijn momenteel. Ik ben al vrij snel zelfstandig geworden en had nooit veel problemen met alleen zijn. Nu het over is mijn mijn ex moet ik echt onder de mensen zijn! (huis vol herinneringen het lijkt wel of de muren soms op je af komen).

Maar goed over dat beestje...je voelt je al slecht, je wordt steeds angstiger en de negatieve gedachten lijken zijn loop te gaan (ondanks hevig verzet). Over mezelf, over anderen...een voorbeeld gedachte is dat ik verschrikkelijk slecht ben, me aanstel, een klein kind ben. Dit komt o.a. (zie eventueel 'lang' verhaal 'wat minder oppervlakkig') uit frustratie mijn ex wel eens hysterich geslagen heb. Ik weet dat het niet hoort, maar gedane zaken nemen geen keer. Maar de gedachten dat mensen mij maar raar vinden, iets verborgen houd (mijn ex zei ook een keer tegen me dat ik een dubbel leven leidde en nooit uitgelgd waarom of zijn worden terug genomen). Ik heb soms het gevoel helemaal in mezelf te keren...en elke kaar als ik dat heb ben ik bang dat dit soort momenten langer en langer gaan duren en ik er op een gegeven moment niet meer uit kom.

Het was dit weekend echt heel erg, heb ook achter elkaar een fles wijn leeggedronken. Iets wat je juist niet moet doen. Verstandelijk weet ik van alles, maar de drang naar verlichting is zo verschrikkelijk erg. Ik weet alleen dat drank je gevoel nog erger kan maken en dat je ook de realiteit kan gaan verliezen. Ik vind het echt erg dat ik weer zo'n weekend heb gehad...dat hele donkere gevoel, echt eng gewoon. Nu gaat het wel weer, ook omdat er weer mensen zijn die ik (goed) ken. Wat is er toch met mij! Kan ik het dan echt niet alleen???