Start › Blogs › Linda190351's blog

Dom dom dom

afbeelding van Linda190351
Don, 15/06/2006 - 21:48 — Linda190351

Gisteren was ik een beetje dom. Ik had met iets te koud aangekleed voor het
weer, dus ik dacht dat het misschien handig was om mijn jas bij mij
vriend (ja, ik noem hem nog steeds geen ex) op te halen. Ik stuurde hem
een SMS of het goed was. En hij vond het prima. Hij zou alleen nog niet
thuis zijn.

Toen ik binnen kwam ging het nog wel goed. Alle spullen lagen nog op
dezelfde plek. Ook mijn spullen zoals mijn shampoo, tandpasta, foto's etc.
Toen ik naar de slaapkamer liep om mijn jasje te pakken viel mijn oog op
mijn verjaardagskaart. Die had ik daar laten liggen. Natuurlijk ging ik
het zitten lezen en toen brak ik helemaal. Er stond onwijs lieve tekst i
en dat was de druppel. Ik heb ze zitten huilen. Gewoon dramatisch gewoon.
Kan zo in een soap. Dus verder door het huis gestruind en zag allemaal
andere dingen die me aan kerst, valentijn, verjaardagen, seks etc. deden
denken. Ik was helemaal overstuur. Heb uiteindelijk mijn vriend maar op-
gebeld. Hevig emotioneel uitgelegd wat er aan de hand was. Gelukkig was
hij al bijna thuis.

Toen hij eenmaal thuis was heeft hij mij getroost. Natuurlijk viel ik weer
in de herhaling. "Waarom", "Het is zo unfair", "Ik heb er niets aan kunnen
doen", "Het doet zo'n pijn", "Waarom kunnen we het niet nog een keer
proberen. Ik weet wat er mis is gegaan".... Etc etc. Deze keer gaf hij
eigenlijk nog maar amper antwoord. Trooste me alleen maar.

Later heeft hij me naar huis gebracht. In de auto over ditjes en datjes
gepraat. Toen ik bijna thuis was zei ik tegen hem dat het voelde alsof ik
van huis was weggelopen en nu weer als straf naar huis werd gebracht.
Kreeg gelukkig een hele grote knuffel. Net zolang als dat ik wilde en
toen ben ik naar binnen gegaan. Was mezelf echt helemaal zat. Dat ontzet-
tende dramatische gedoe van mij. Als ik me eenmaal verlies in een
herinnering, dan is het met mij gedaan. Heb mezelf een boze brief geschreven
dat ik dit niet meer mocht doen. Stel dat hij me weer terug zou willen,
dan is dit niet de manier om het te triggeren...

Vrij, 16/06/2006 - 10:03 — Hoop
afbeelding van Hoop

Hoi Linda

Hoi Linda,
Moeilijk is dat h?ɬ®. Ik vind het wel moeilijk omdat ik in "ons" huis ben blijven wonen. Mijn vriend woonde erg ver van zijn werk (1 uur en kwartier rijden, we zouden al moeten gaan verhuizen eigenlijk) en daarom was het veel gemakkelijker om daar een huis te gaan huren. Nu woont hij 10 minuten lopen van zijn werk.

Anyway, ik ben dus in "ons" huis blijven wonen en dat is ook best wel eens moeilijk. Wel heb ik hier en daar wat veranderingen aangebracht zodat het meer "mijn" huisje is. Het grootste gedeelte van de spullen heb ik gehouden omdat mijn vriend erop stond dat ik zo min mogelijk kosten zou hebben. Ik wilde dat niet want ik wilde het goed verdelen dus heb ik hem toch wat meer spulletjes kunnen meegeven. Nog steeds staat zijn deo in mijn badkamerkastje en nog steeds liggen er spullen van hem bij mij thuis.

Ook heb ik het idee dat hij nu mijn huis vermijd omdat we meestal bij hem thuis afspreken. Ik denk dat hij het ook moeilijk vindt om er te komen. Alleen ik slaap nog steeds in ons bed, woon nog steeds in ons huis. Da's lastig maar ik ben het nu wel gewend eigenlijk.

Ik heb ook wel eens van die "nervous breakdowns" gehad hoor. Het hoort er allemaal bij. Een paar weken geleden had ik een vreselijke vrijdagavond/vrijdagnacht. Echt vreselijk. Ik ben eigenlijk een heel "net" meisje die niet veel drinkt enzo maar die avond heb ik mij klem gezopen maar er ook meteen van geleerd omdat ik de hele nacht beroerd was. Daarna heb ik geen druppel meer aangeraakt in dat weekend. Dan weet je meteen dat het fout is om dat te doen.

En herinneringen... Die kunnen ook behoorlijk pijn doen ja. Opeens komen ze op in je brein en dan is het net een waterval en dan kun je het niet meer stoppen. Toch merk ik dat ik nu wel met minder pijn dan eerst aan die herinneringen denk. Heb toch ws een soort van vooruitgang. Ook kan ik foto's van hem weer een beetje normaal bekijken. Ik weet niet of het aan mijn huidige situatie ligt of dat er toch een soort van verwerkingsproces in gang is gezet.

Maar geloof me, het wordt wel minder. Je moet er doorheen.

Sterkte en liefs,
Hoop

Zat, 17/06/2006 - 14:04 — leentje
afbeelding van leentje

Linda

Vervelend allemaal. Maar troost zoeken bij je ex is niet de oplossing. Het voelt natuurlijk erg fijn omdat je het gewend bent, maar als je je echt beter wil gaan voelen, dan moet je het niet meer doen. Heb je geen vriendinnen waar je naartoe kunt of even mee kan bellen en uithuilen als je je rot voelt? Ik heb geleerd dat je je ex pas los kan laten als je zo min mogelijk contact met hem hebt. Anders komen er veel te veel gevoelens naar boven. En het is ontzettend moeilijk, dat ervaart iedereen hier, maar het is echt heel belangrijk voor jezelf.

Morgen schijnt de zon weer....