Meerdere malen is mij aangeraden om het contact te verbreken... en ik snap ook zeker waarom het beter zou zijn, maar soms is dit makkelijker gezegd dan gedaan. In mijn geval gaat het om mijn beste vriendin, waar ik hopeloos verliefd op ben geworden, en mijn beste vriend, die enkele weken later opeens totaal onverwachts met haar een relatie had (en nu, anderhalf jaar later, nog steeds heeft)
Het feit dat het al zo lang voortsleept, en dat de pijn steeds weer even hard terugslaat, geeft aan dat ik misschien inderdaad beter nooit meer contact met een of beiden van hen kan zoeken... maar wat als de mensen waar je normaal bij uithuilt en die jou steun bieden de reden van je lijden zijn? Er zijn momenten dat ik ondanks alle pijn de telefoon zou willen oppakken om maar (vooral haar, maar ook zijn) stem nog eens te horen, al weet ik dat het daardoor alleen erger word. Maar naast hen heb ik niemand meer, het gaat niet alleen om het liefdesverdriet, maar de dubbele klap van het verliezen van twee onmisbare vriendschappen...
Ironisch is al helemaal, dat ik ze allebei al langer dan 4 jaar ken, en dat ze elkaar tot 4 weken voor hun relatie nog nooit gezien hadden... bergen kinderachtige gedachten die daaruit voortkomen - Hij kent haar helemaal niet, ik verdien haar toch want hij kan nooit zoveel van haar houden als ik doe, en zo kan ik nog wel even doorgaan
Maar, waar het mij om gaat, zijn er anderen die een soortgelijke situatie meemaken of meegemaakt hebben, (ik heb het niet over het verdriet in het algemeen maar ook de situatie die het zoveel moeilijker maakt allemaal). En zoja, hoe gaan jullie hier mee om? Er zijn dagen dat ik er echt het liefst een einde aan maak (nee niet bepaald rationeel) en de enige reden dat ik het niet doe is omdat ik er anderen hun leven mee zou kunnen verzieken (afgezien ervan dat het een zwakke 'oplossing is', maar dat dit de enige reden is, maakt me soms doodsbang.
Mag ik je de hand schudden??
Mijn ex is dus ook met mn ex-beste vriend gaan lopen (hoewel ik het maar een half jaar aanhad), ze heeft zelfs van 2 walletjes zitten knabbelen, maar op hem ben ik echt woest (ze hadden dus al iets tijdens onze relatie, en hij wist dat best), hoewel ik hem al vanaf mn 4de ken, is het beter voor zn gezondheid als ik hem nooit meer zie. Hoe dan ook, mijn vriend zal hij NOOIT meer zijn. Kinderachtig? Ik denk het niet, zoiets flik je niet... Ik heb het contact helemaal verbroken en vind het wel goed zo. De enige twee verschillen die we hebben is:
1. Ik heb wel mensen om op terug te vallen (tip: ga bij een club, en dan geen voetbalclub, dan maak je gauw genoeg nieuwe vrienden, buiten het feit dat het je bezig houdt)
2. Ik heb nooit overwogen om dr een eind aan te maken, het is inderdaad een zwakke "oplossing", en dr zijn nog veel te veel dingen die ik wil doen (met of zonder vriendin). Trouwens, als je niemand hebt, hoe kan je dan iemands leven verzieken???
Ik zou zeggen, ga naar buiten en maak dr gewoon het beste van, hou je maar voor ogen dat het leven hard en oneerlijk is (anders was ik allang olympisch kampioen geweest ), maar wat maakt dat uit?? Leef je leven en geniet ervan (ik weet het, ik weet het, op het moment ben ik ook niet bepaald aan het genieten, maar dat komt wel weer).
(trouwens ik heb missch makkelijk lullen, want ik ben van nature een solist en een stijfkop, dus ik ga er altijd vanuit: Wil dr niemand bij me zijn?? Nou, DAN TOCH NIET... Maar ik besef heus wel dat er mensen zijn voor wie die vlieger niet opgaat)
grtz zwemmertje
Is it not beautiful to watch the sunrise?