Het is alweer een tijd geleden dat ik hier iets geplaatsd heb. Tot een week terug zat ik nog steeds met extreme gevoelens voor mijn exvriendin. Nog niet al te lang geleden ben ik naar een feest geweest waar zij met haar vriend was (die overigens een van mijn beste vrienden is, een lang verhaal, maar momenteel is dat even niet het punt) en was daarna weer helemaal down, voornamelijk omdat ik hun constant hoorde praten over alles wat ze samen zouden gaan doen (ze gaan samen op vakantie, hebben nu een huisje samen, niet echt dingen die je wilt horen dan)

Meerdere malen is mij aangeraden om het contact te verbreken... en ik snap ook zeker waarom het beter zou zijn, maar soms is dit makkelijker gezegd dan gedaan. In mijn geval gaat het om mijn beste vriendin, waar ik hopeloos verliefd op ben geworden, en mijn beste vriend, die enkele weken later opeens totaal onverwachts met haar een relatie had (en nu, anderhalf jaar later, nog steeds heeft)
Het feit dat het al zo lang voortsleept, en dat de pijn steeds weer even hard terugslaat, geeft aan dat ik misschien inderdaad beter nooit meer contact met een of beiden van hen kan zoeken... maar wat als de mensen waar je normaal bij uithuilt en die jou steun bieden de reden van je lijden zijn? Er zijn momenten dat ik ondanks alle pijn de telefoon zou willen oppakken om maar (vooral haar, maar ook zijn) stem nog eens te horen, al weet ik dat het daardoor alleen erger word. Maar naast hen heb ik niemand meer, het gaat niet alleen om het liefdesverdriet, maar de dubbele klap van het verliezen van twee onmisbare vriendschappen...