Allereerst hartelijk dank voor de vele reacties op mijn verhaal van gisteren!

Ik heb gisteravond mijn eigen plan getrokken en ben 's avonds terug naar Nederland gereden om met vrienden bij te praten. Ik wilde namelijk echt mijn verhaal weer eens delen met andere mensen dan mijn ouders. Zoals gisteren al beschreven was mijn vrouw niet heel erg gelukkig met het feit dat ik niet thuis kwam slapen (understatement). Met pijn in mijn hart heb ik de kinderen ook niet gebeld of gefacetimed (is dat ondertussen al een Nederlands woord?). Ik wilde bij mijn ouders slapen zonder onrust te brengen voor de meiden. Daarnaast wil ik zelf ook wel eens "proefdraaien" in een situatie waarin ik de kinderen weinig zie. Hoe klote ik dat ook vind, ik zal er waarschijnlijk toch op korte termijn mee te maken gaan krijgen. Zij helaas ook, dus we kunnen er maar beter aan wennen, zucht.

Anyway, de vrienden waar ik op bezoek ging wonen vlak bij ons huis en op de terugweg reed ik er op de automatische piloot langs. Gelukkig stond de auto voor de deur en waren de lichten aan. Gisteren dreigde ze namelijk nog om de kinderen mee te namen naar haar nieuwe vriend als ik niet thuis zou komen. Hoewel het dreigen alleen al volkomen gestoord is, heeft ze het dreigement in ieder geval gelukkig niet uitgevoerd.

Nu ben ik me min of meer aan het voorbereiden op een eerste gesprek met een mediator voor morgen. Omdat we nogal een groot verschil in inkomen hebben, zal ik ook financieel ernstig moeten bloeden vrees ik. Voor de kinderen vind ik dat prima, hoewel ik wel de vrees heb dat ze met haar nieuwe vriend straks allerlei leuke dingen gaan doen van mijn geld. Maar aan de andere kant, als de kinderen dan een leuke tijd hebben, heb ik toch mijn bijdrage geleverd. Hoewel ik er veel liever zelf bij ben natuurlijk, zal ik deze gedachte vast moeten houden en daarmee verder proberen te gaan.
Aan de andere kant baal ik serieus van een partner alimentatie. Ik zit nu (nog) vol in mijn slachtoffer rol en vind oprecht dat zij alle beslissingen eenzijdig neemt en daarnaast ook nog eens een buitenechtelijke relatie begonnen is. Maar ja, waar moet ze dan gaan wonen met onze drie meiden? Ons huis is veel te duur voor haar alleen en zonder partner alimentatie kan ze waarschijnlijk niet meer dan een 2-kamer appartment huren. Lekker, met drie kinderen op een zoldertje 2 hoog, 3 achter. Zonder de kids had ik dat geen probleem gevonden, maar nu? Hoe kan ik nou accepteren dat mijn kinderen zo opgroeien? Niet dus! Alternatief is dat ze meteen intrekt bij die pannenkoek. Geen idee waar hij woont en of dat wel groot genoeg is, maar van het idee alleen al krijg ik buikpijn. Dilemma dus...

En zo gaat het proces maar door en door en door. Allemaal vervelende dingen waar ik me ineens mee bezig moet houden. Zaken die geregeld moeten worden vanuit een situatie waar ik niet om gevraagd heb. Mijn ouders zijn schatten en ik ben er altijd welkom, maar het jaartal in mijn nickname is inderdaad mijn geboortejaar. Als 40-jarige is het toch enigszins onnatuurlijk dat moeders je boterhammetjes heeft gesmeerd 's ochtends (is echt gebeurd, haha).

Ik heb zelf de kans helaas niet gekregen, maar iedereen die twijfelt in zijn of haar relatie kan ik alleen maar uit recente ervaring adviseren om er echt ALLES aan te doen wat in je macht ligt om er samen goed uit te komen. Zeker als er kinderen bij betrokken zijn: denk on-voor-stel-baar goed na over wat je ze aandoet. Ik las pasgeleden dat 1 op de 3 getrouwde stellen uit elkaar gaat. Mensen, mensen, denk toch eens na in welke ellende je jezelf en je omgeving stort en probeer het te voorkomen. Dit even onder het mom: "grootvaders advies" of zo.

Op naar de mediator!