Ben een weekend terug in mijn (onze) stad in het buitenland geweest. Ik logeerde bij vrienden en heb zelf nog wat vrienden opgezocht enzo. Het was erg fijn om er weer te zijn, maar was ook zo ontzettend dubbel. Dat bevriende stel is tegelijk met mij en mijn ex gekomen en bij hun zit alles wel goed. Ze zijn helemaal happy daar en willen voorlopig niet weg. Beetje jaloers was ik wel. Dat was ook mijn bedoeling geweest, zo samen met mijn lief en de taal leren en het land verkennen en vrienden op bezoek hebben en zo voelde ik me samen met hem ook. Ik heb ook nog sms-contact met hem gehad:

ik: ‘Wel raar hoor om er weer te zijn. Vorig jaar nu gingen we bijna, was ons afscheidsfeestje en geloofden we er helemaal in. Wat is er veel gebeurd zeg. Tja. In ieder geval had ik het zo niet gewild’

hij: ‘Ja meis, vind t ook nogal wat allemaal. Ik heb t ook niet zo gewild. Een goed weekend gewenst! Liefs

Én nu ben ik eigenlijk al de hele week heel erg verdrietig. Alles is weer even een zooitje. In mijn hoofd, in mijn nieuwe huis komt het maar niet op orde… en ik moet ook solliciteren en daarvoor vanalles doen. Allemaal dingen die moeten en waar druk achter zit. Het zooitje in huis en de warboel weer in mijn hoofd maken het niet makkelijker en overzichtelijker. Het (nog) ongezellige huis helpt ook niet mee. Kortom alles is weer even te veel. Heb eigenlijk een soort hulpje nodig, om mijn leven weer op orde te krijgen. Lijkt me een leuk beroep, haha. Maargoed, voor zo’n personal assistent heb ik geen geld.

Wat betreft mijn gevoelens en mijn ex. Ik zit weer terug in de ‘hoe kon dit gebeuren, wat is er gebeurd, ik begrijp er niks van, waarom nou,ik sta perplex fase’.
Ik hield zoveel van hem, hij was misschien niet perfect, maar hij was perfect voor mij,hij was er altijd als ik hem nodig had, hij kon me altijd laten lachen als niemand anders dat kon,met hem naast mij voelde ik me alsof ik alles aankon,hij was de liefste persoon die ik kende,hij begreep me beter dan wie dan ook (of gaf me dat gevoel), hij gaf me de vrijheid om mezelf te zijn (oké, ten koste van hemzelf blijkbaar),hij hielp me om mezelf te begrijpen en te lachen om mezelf,hij gaf me een goed gevoel over mezelf,hij accepteerde mij zoals ik was (met mijn (gedeeltelijk rare) familie, met mijn emotionele buien, etc.),hij wilde me niet veranderen,als ik down was wist hij me altijd op te vrolijken,als ik een slechte dag had was hij altijd bereid te luisteren,als ik een knuffel wilde kreeg ik een knuffel,hij probeerde altijd mijn ‘point of view’ te begrijpen,hij was nooit jaloers,hij maakte me nooit belachelijk om iets, lachte me nooit uit om dingen ook al waren ze een beetje dom soms,hij respecteerde me, was trots op me en beschermde me,hij motiveerde me met mijn studie en om mijn ambities waar te maken,hij zag me op mijn ergst en vond me dan nog de liefste en de mooiste,hij zei me vaak dat ik de allerliefste en mooiste was en dat ik heel speciaal was, we waren de beste vriendjes, de beste stapmaatjes, hij deelde zijn dromen met me, ik de mijne met hem,we lachten om dezelfde dingen, we hadden zelfs over dingen geen woorden nodig, want we begrepen elkaar (behalve blijkbaar de echte essentiële dingen…),Ik wilde nergens liever zijn dan bij hem,hij was mijn allessie, hij betekende alles voor me,hij gaf me zoveel, misschien had hij dat zelf niet eens door.

Of juist wel en benauwde hem dat… maar ik heb dat altijd gehad… als ik voor iemand ga dan ga ik er 200% voor… wat is er verdorie mis gegaan? Wat was er niet goed genoeg aan mij? D’r is echt iets niet goed genoeg aan mij, anders gaan toch niet elke keer mijn vriendjes bij me weg? En ik voelde dat het bij hem anders was en waarom laat hij nou, precies hij, mijn 'allessie', waarom laat hij me gaan? Voor een ander waar hij meteen als een dolle mee van stapel loopt… en ik maar voorzichtig doen onze hele relatie lang… dat het maar allemaal niet te snel zou gaan…

Ik ben al een paar dagen in een bui dat ik niks meer wil. Geen ander werk, geen nieuwe liefde, mijn huisje is stom, vrienden zijn stom, geen zin in sporten (en alles en iedereen er omheen), niet opnieuw beginnen, wat wil ik dan?!!!! Ik weet niet meer wat ik wil. Alles is leeg, de toekomst is leeg. De nieuwe plannen die ik weer maakte zijn weg. Ik heb ze gemaakt, maar zie ze ook niet meer zitten. Ik sta weer terug bij het einde van de middelbare school als je een keuze moet maken wat je met de rest van je leven gaat doen. Alleen heb je dan nog niet het kinderdilemma wat op je drukt en heb je voor je gevoel nog alle tijd om je leven op touw te zetten, een leuke man te vinden, een gezinnetjes te krijgen, een carrière te maken, etc. Nu ben ik 17 jaar verder en geen ruk opgeschoten met mijn leven. Ja, alleen maar ellende erbij.

Sorry, ik voel het gewoon nu even zo. IK BEN HET GEWOON NIET EENS MET ALLES! Hoe moet ik een nieuw plan maken? Wat wil ik? Ik wil het niet alleen? Ik wil een normaal leven, gewoon net als mensen van mijn leeftijd, man, gezinnetjes, af en toe gezeik, beetje gebrom hier en daar, weet dat het zwaar en moeilijk is met kinderen, maar dat kan ik ook wel aan. Ik wil de gelukkige tijden met ons gezinnetje, de liefde en steun van een geliefde Ik kan alles aan, maar ik heb er geen zin meer in! Laat me met rust met al die zware tijden. Het mag nu wel eens klaar zijn. En ik loop me suf te visualiseren en proberen toekomstplannen te maken, want wat je je wenst dat komt naar je toe, ik maak collages van hoe ik mijn leven het liefst zie, ik maak een soort CV, maar dan in de toekomst, ik doe aan yoga en probeer daar mijn gedachten vrij te maken, ik richt mijn huis feng shui is om maar misschien daarmee iets te bereiken. Ik verzorg mezelf extra als ik de deur uitga, zodat ik er in ieder geval goed uitzie, ik werk, ik sport, ik zie vrienden, Ik lees boeken, schrijf van me af, ik probeer mijn leven weer op de rit te krijgen, ik weet niet meer wat ik nog meer moet doen… als iemand het weet, laat het me dan please weten…