Hij is er weer, die knoop in mijn maag. De laatste dagen wat te veel. Ik probeer afstand te nemen, maar wil toch graag dat het weer goed komt. Ik ben zo bang dat allerlei vriendinnen en ex-en van hem nu hun slag gaan proberen te slaan. Ik ben zo bang dat hij daarom straks niet verder zal willen. Ik weet dat hij nu veel contact heeft met andere vrouwen en dat zit me gewoon dwars. Vooral omdat hij mij dat geheel niet vertelt, het zelfs verbergt. Het moet me allemaal niet uitmaken, het is zijn leven en ik heb mijn leven. Maar als ik dan weer een berichtje van een hongerige vriendin aan hem op hyves zie, dan ligt die knoop ineens weer in mijn maag.
Ik wil van mijn hoop af, omdat ik weet dat de kans klein is dat het weer goed gaat komen. En toch sla je telkens weer die doodlopende weg in. Telkens weer voel je op een gegeven moment dat je jezelf weer teveel hebt laten hopen. En als je dan te veel hoop hebt, dan doet het weer pijn om dat los te laten.
Ik geloof niet in de ware, maar ik geloof wel dat er een beperkt aantal mannen bij je past. En ik heb er een gevonden met wie ik weet dat ik gelukkig kan worden, de eerste. En nu is het toch misgegaan. Ik hoop zo dat hij inziet dat een diepe dip niet betekent dat er geen toekomst meer is. Maar wat maak ik mezelf wijs? Het is over en uit. Hij is zich op zijn toekomst aan het richten, ik ben me teveel nog op hem aan het richten.
Ik wil binnenkort nog een goed gesprek met hem, mijn laatste kans om hem te overtuigen. Ik hoop dat ik me er daarna bij neer kan leggen. Ik hoop natuurlijk dat hij het nog een kans wil geven, maar ik weet diep van binnen, dat dat niet gaat gebeuren. Maar ik kan mezelf niet overtuigen daarvan.