Een paar weken geleden voelde ik heel duidelijk dat het de goede kant met me op ging. Heb ik toen ook in een blog gezet. Ik dacht minder aan mn ex, ging om met positieve mensen die mij ook energie opleveren, deed leuke dingen. Mn ex was één van de dingen in mn leven die niet zo goed gaan, en niet de enige.
Nog steeds doe ik bovenstaande.
Maar...

Sinds ik mij er psychisch op had voorbereid dat ik hem zou zien (vorig weekend) bij een feest, terwijl hij uiteindelijk helemaal niet kwam, ben ik een aantal stappen teruggezakt.
Ik denk weer veel aan hem, mis hem weer veel meer, twijfel soms of ik toch niet weer contact moet opnemen....
Het vervelende is dat ik op dat feest van hele goede vrienden en familie van hem hoorde dat hij mij zo mist en helemaal niet lekker in zijn vel zit.
En of ik niet wilde dat het weer goed kwam.
Toen ik moest huilen (tja, dat had ik ook helemaaaal niet bedacht, verdorie!), werd ik notabene getroost door zijn familie...en die mensen zeiden ook nog eens dat dit wel erg zuur was; mn ex verdrietig thuis en ik verdrietig op het feest. Kon dat nou niet anders??

En die vraag speelt nu al een week door mijn hoofd: kan dat nou niet anders??!
Met mijn verstand weet ik dat dit inderdaad niet anders kon en kan. Hij heeft me zo gekwetst, eigenlijk keer op keer. Ik verloor mezelf steeds meer. Deed nog meer mn best voor ons. Maar we zijn te verschillend, het past gewoon niet! En als klap op de vuurpijl kwam hij dronken op mijn verjaardag in mei, en bedreigde toen mn vader..
Dat was ook de druppel, daarna ben ik er echt mee gekapt.

Dan zou je toch denken dat het nou wel eens een keertje duidelijk is!? Dat ik er "klaar" mee zou zijn? Wat is dat toch?
Heeft iemand een 10-stappenplan waaraan ik me heel goed kan houden, waarna ik hem los kan laten? Hoe laat je eigenlijk iemand los? Hoe zorg je ervoor dat iemand die niet goed voor je is, uit je hart gaat?

Ik had deze fase toch al gehad...?

Stijntje