Hoi allemaal, hier volgt mijn verhaal. kort samengevat wat er afgelopen anderhalf jaar verkeerd gegaan is in mijn leven.

Eind juni 2003 stop ik onder wederzijdse akkoord met mijn toenmalige vriendin een relatie van net geen 5 jaar. We waren jong als we samen kwamen en we waren net iets te hard verandert. Het voelde goed aan dat ik vrij was, dat ik mijn vrienden had en dat er toch wat last van mijn schouders verdwenen was (haar mama was ni altijd de makkelijkste). Ik had ondertussen ook andere mensen leren kennen via de toneelgroep waar ik speel en met die mensen klikte het op alle gebieden veel beter. Ik ging enkele maanden door met mijn leven, werken, feesten, drinken, lachen, wiet roken, kortom een heel leuke periode. Begin november (dus ongeveer een jaar geleden) kreeg ik het bijzonder moeilijk. Ik heb dat altijd bij het vallen van de blaren, dan verlang ik naar de warmte van de kachel, warme chocolademelk en een warm lichaam tegen me in de zetel. Ik trek finaal een streep onder mijn ex en mij en verzamel alles wat er te vinden valt in één grote doos. Toen wij een jaar samen waren had ik een boek geschreven over ons eerste jaar. Ik las het boek opnieuw en merkte ineens wat ikzelf verkeerd gedaan had in die relatie, dat ik eigenlijk al jaren niemand meer vertrouw behalve mezelf (en dan nog), ik begreep maar niet hoe zij het zo lang met me vol gehouden had. Ik viel in een depressie en sloot mezelf dagen en nachten op, verzon smoesjes om niet te moeten gaan werken, etc. Half november start mijn huisarts een therapie met psychotherapeut en anti-depressiva (bad idea maar kom). Na een maand of twee kruip ik uit mijn dalletje, ik heb nog wel een klapje te verwerken gehad toen mijn ex een nieuw vriendje had maar soit, gedaan is gedaan en ze is veel gelukkiger nu. Eind december krijg ik opslag op het werk en koop mezelf en knalnieuwe wagen (een wagen die ik al jaren wilde). 1 januari breekt aan. Ik feest met mijn gebruikelijk vrienden het nieuwe jaar in en raak met mijn zatte bedoeling betrokken in een menage-a-trois of hoe noemen ze zoiets. Met twee vriendinnen van mij. Onze gezamelijk vrienden konnen zoiets niet begrijpen en begonnen verhalen over me rond te sturen (ik zou geprobeerd hebben iemand van mijn vriendinnen te verkrachten (die bewuste persoon was verliefd op mij en had het verhaal de wereld in gestuurd om mij te pesten, soit)). Ik kreeg het ene mes na het andere in de rug. Van vrienden moet je weten, mensen waar ik van hield en waar ik alles voor deed en gedaan heb. Ik sleur met het nieuw jaar in met niet zoveel moed als daarvoor. Half januari leer ik een prachtig meisje kennen en bloeit mijn wereld open, ik begin beter te presteren op mijn job, speel op toneel iedereen van de planken af, kortom ik leefde op wolkjes. zij had in den beginne nog wat twijfels omdat ze ook net uit een relatie kwam, maar na een maand geheimzinnig een relatie (stiekem afspreken, stiekem smsjes sturen, iedereen voor de gek houden dat we echt niks met elkaar hebben ... )te hebben maakten we het dan toch bekend aan de buitenwereld. Op 15 februari 2003 kusten we voor het eerst. Zalig. Iedereen viel van zijn sokkel en was dolgelukkig voor ons. De eerste maanden brachten we vrijwel continue met elkaar door. Ik werkte overdag (dus gebruikte we msn om te praten tijdens het werk) van zou gauw dat ik thuis was kwam zij naar mij of ging ik naar haar. Hele nachten lagen we naast elkaar te praten over onzelf, over wat we ieder apart als toekomst zagen, over haar verleden, haar exvriendjes (die heel dikwijls misbruikt maakte van haar en dus diepe wonden geslagen hadden). Uren, nachten, dagen, hebben we gebabbeld. Ze kroop stilletjes uit haar depressie en uit haar zelfmoordgedachtes. Ze zou voor eens en voor altijd afscheid nemen van alles wat haar zo gemaakt had. Na een maand of vier liefde kreeg ik haar gelukkig met andere dingen dan onze relatie. Ze was vurig verliefder dan ooit daarvoor, stuurde continue smsjes met de vraag of ik voor altijd bij haar wilde blijven. ik deed alles voor haar, tijdens haar moeilijk periode had ze dan nog eens examens, ik bereidde die voor, maakte haar eindwerk, vatte cursussen samen, reed met haar naar school, bleef op haar wachten, etc. Teveel om op te noemen. Trouwens op 1 april hebben ze mij ontslagen, op dat moment kon het mij ni veel schelen, ik ging ander werk vinden waar ik gelukkiger was en ik had tenslotte haar om me bij te staan. in maar nog samen naar parijs geweest voor een prachtige vakantie. Het enige wat er raar aan parijs was dat ze niet met mij op de foto wou. ze wou in geen geval vereeuwigt worden met mij. Strange, nooit begrepen waarom. Enfin, ze slaagt in het grootste deel van haar examens, we gaan wat genieten van de vakantie, paar festivalletjes samen, samen met vrienden op vakantie naar frankrijk. In augustus raakt mijn vader gevaarlijk doodelijk ziek en ligt tenslotte voor 55dagen in het ziekenhuis, ondertussen komen er rekeningen binnen die ik vergeten te betalen was, kortom het kwam er op neer dat ik bergen schulden had, een steeds depressiever worden vriendin, een pa die ei zo na dood is, een ma die voor pa moet zorgen. En daar stond ik dan, helemaal allen maar toch ook niet. Mijn vriendin was er nog wel maar begon meer en meer afstand te nemen en ik merkte dat er wat dwars zat. Na veel gepraat kon ze me alleen vertellen dat "iets" mistte, spanning, sensatie, aangetrokken worden en afgestoten worden, wie weet het, zij niet en ik ook al niet. op 11 september wordt het mij teveel en stort ik letterlijk en figuurlijk in. Zenuwinzinking, maagontsteking, slokdarmontsteking kortom 7 dagen ziekenhuis, antidepressiva verhoogt (die was ik trouwens net aan het afbouwen) drie jaar lang medicijnen innemen voor mijn maag. Enfin, ik begin terug naar avondschool te gaan (die trouwens bergen geld kostte) en alles begint terug zijn gewone gang te gaan. alleen mijn vriendin raakt niet vertrokken en neemt steeds meer afstand. Tijdens mijn problemen door heb ik meer dan genoeg aandacht aan haar gegeven hoor, uren gepraat over msn wat haar toch dwars zat, de ene dag was het zus de andere dag sprak ze dat tegen. de ene dag zei ze me dat ik de enige was die haar kende zoals ze echt was, de andere dag zei ze dat ik haar helemaal niet kende. de ene dag hield ze van me de andere dag maakte ze het uit. twee dagen nadat ze me nog gesmeekt had haar nooit in de steek te laten, dat ik het beste was dat haar overkomen was, dat ze eindelijk haar prins op het witte paard gevonden had, dat ze met me oud wilde worden, ... ze koopt me een schattig katje, geeft dat af en twee dagen later wil ze ruimte tussen ons. ik geef haar ruimte en na twee dagen besluit ze dat het niet gaat en maakt ze het uit. ondertussen weet ik dat ze van me houdt, dat ze me nog mist, dat ze nog steeds aanme denkt, maar waarom toch. Waarom zet ze me zo in mijn hemd, ze doet haar best om mij te helpen en te steunen in dit probleem, maar toch, ik kan ni meer verder zonder haar, het is allemaal zo raar gelopen, we hadden zo'n mooie relatie, er zijn altijd wat probleempjes in een relatie, het probleem is ook dat de meeste van haar vrienden en vriendinnen alleen maar die problemen kennen en me nu vertellen "och jongen jullie relatie was van in het begin gedoemd om te mislukken, vanaf dag één hadden jullie al problemen". problemen niet nee, maar als ze me na een week relatie doodleuk komt vertellen dat ze drie dagen voor wij het officieel gemaakt hadden geneukt had met haar ex (bij wijze van afscheid) dan mag ik toch op zen minst wantrouwig, jaloers of wat dan ook zijn als ze daar mee wil afspreken. Heeft ze me bij mijn p**tje gehad, heeft ze me bedrogen, waarom doet ze zoiets, waarom houdt ze de ene dag van mij en de andere dag niet meer. Moet ik haar laten gaan, maar ik hou zo van haar, moet ik dit echt laten schieten, ik mis haar zo, ik mis de goeie momenten (die er veel meer waren dan dat de meeste mensen ze denken). ik ga er aan dood, ik ben het kotsbeu, ik heb er geen zin meer in :~~~~~~~~~~~~(