Vanmorgen was het weer even moeilijk. Vooral als ik ga slapen, of als ik net opsta is het moeilijk alles te relativeren en onder controle te houden. Natuurlijk mis ik hem. Maar ik probeer op eigen benen te staan nu. Ik zal wel moeten, moet mijn examen halen dit jaar. Het is de ultieme kans te laten zien dat ik het kan en hier doorheen zal komen. Hij is heel de tijd aanwezig in mijn hoofd, en toch ben ik wel redelijk instaat het vandaag van me af te zetten. Misschien ook wel omdat ik verdriet al afgelopen maanden heb gehad. Ik ben nog bang voor de onzekerheid, maarja.. Daar valt niets aan te doen. Ik probeer nu gewoon dingen te laten gebeuren zoals het gebeurt en hier flexibel op te reageren. Ik heb echter wel besloten een tijdje geen contact te hebben. Dit is ook voor mezelf. Want hoe meer contact ik met hem heb hoe meer ik hem mis en bang ben. Dat wil ik niet. Hij smste me gister wel, en vannacht was er thuis even een ramp gebeurd en belde ik hem in eerste instantie op, hij had telefoon uitstaan dus had maar even gesmst wat er aan de hand was. Kreeg wel n aardige maar afstandelijke sms terug. Erg lastig is dat. Maarja, hij heeft het uitgemaakt dus opzich wel logisch. Ik hoop dat als ik in staat ben door te gaan met mijn leven en te laten zien dat ik mij in mijn eentje ook vermaak en mijn leven oppak en ondanks de moeilijkheden ijzersterk sta, hij weer bij me zal willen zijn. Een grote reden waarom het uitging is namelijk dat ik veel problemen had iedere keer en hem hiermee dus opzadelde. Dus buiten t feit dat ik problemen had reageerde ik dit soms onterecht ook op hem af. Of verplaatste ik mezelf niet genoeg in hem. Maar, veel problemen kwamen ook vanuit hem. Hij houd namelijk niet van aanpassen. Als ik ergens compleet op tegen was namelijk en ik zei dit, maakte hem dat niet uit en ging hij ermee door omdat hij dat wilde. In die zin heb ik mijn grenzen niet goed afgebakend, ik denk ook door de afhankelijkheid, dat je die dingen dan op de koop erbij neemt.
Hij heeft een tijdlang gegamed en dit vind k prima maar niet als het tenkoste gaat van tijd met mij, en dat deed t wel. Blijkbaar heeft hij hier over gelogen. Over roken idem. Ik wil eigenlijk geen vriend die rookt, maarja hij begon ermee, en nu is hij enorme kettingroker, ik heb dit uiteindelijk geaccepteerd omdat het zijn lichaam is, maar wel gezegd dat als we gingen samenwonen ik dat alleen deed als hij was gestopt. In die zin baakte ik mijn grens weer af. Een ander onderwerp was porno, hij wenste dit kostte wat het kost te kijken. Een tijdlang stopte hij daar al zijn verlangens in en keilde zijn libido glashard omlaag. Dit was iets wat ik gewoon niet pik. Buiten het feit dat ik er gewoon onzeker van wordt als mijn vent zich loopt te rukken op n ander leek het ook nog eens of hij dit prefereerde boven mij. Hij had toch een vriendin, als hij behoeftes heeft moet hij dat niet op een computer afreageren vind ik.. Maarja dat waren dingen waar ik het wel lastig mee had.. Evenals het feit dat hij veel over dingen loog, dat bleef ook vaak doorgaan. Al waren het soms leugens om bestwil of dat hij ergens geen zin in had, ze waren er wel. En meestal ging hij ook recht tegen mijn mening in. Ik dacht ergens op een bepaalde manier over en dan kon hij gewoon zeggen, nee dat is niet zo, of nee dat moet niet zo. En dat zijn wel kleine dingen waar ik me over kan frustreren. De reden dat ik dit hier neer zet is dat ik zo niet alleen een relatie en persoon idealiseer maar mezelf ook realiseer dat er dingen waren die ik niet zo tof vond en wel heb geaccepteerd, hetzelfde als hij bij mij had. Dus mochten we ooit samenkomen dan zijn dat zeker dingen die moeten veranderen. En dat moet niet alleen bij mij veranderen. Maar oke, bovenop deze mindere dingen waren er ook erg vele positief. Hij was ontzettend geduldig, hield heel veel van mij en ik kon ook erg veel lachen en plezier met hem maken. Het was een fijne gezellige thuisbasis altijd.