Het is defenitief gedaan en hij heeft al een ander. Morgen kan ik alles gaan halen want naar het schijnt zou zijn moeder alles al hebben klaar gezet. Men woede is op dit moment wat gezakt maar echt tevreden ben ik nog steeds niet. Ik heb nog eens gevraagd of hij het zeker geen tweede kans wou geven en (zoals ik vermoedde) wil hij het niet want we zouden dan veel te hard op elkaars fouten zitten te kijken en dat zou toch mis lopen. Langs de ene kant ja hij heeft gelijk maar langs de andere als je niet probeerd dan weet je het ook niet en je zou dan normaal gezien aan je fouten werken. maar ja een mens verandert niet zomaar. Hij zei ook als we misschien een paar jaar later zijn dan weet je nooit maar dat vind ik dus een klassiek antwoord.
Gevoelens voor elkaar veranderen niet zomaar en gaan ook niet zomaar weg maar toch toen we alles aan het verdelen waren zat ik recht over hem en hij gaf me ook geen kriebels meer. Hij is te ver gegaan gewoon té ver.
Ik weet dat het verwerkingsproces nu begint en het zal moeilijk worden dat weet ik en daarom ben ik blij dat ik hier mijn hart zal kunnen luchten.