Ik keek er zo naar uit.. Ik was samen met hem mijn punten gaan afhalen op school en de vakantie kon beginnen. Wel had ik in augustus herexamens maar dat vond ik niet zo erg. Ik had het al helemaal gepland. De kindjes met oma op vakantie voor 5 of 6 weken. Ik ging iedere dag studeren en vooral eens genieten van mijn kindvrije vakantie. Had al allerlei plannen gemaakt. Ging naar een activistenkamp gaan, een paar festivalletjes meepikken en voor de rest veel tijd doorbrengen met mijn vrienden.
Het begon goed. Met mijn ex (die tevens 1 van mijn beste vrienden was) ging ik naar een festival. Dan 8 dagen van de 10 met mijn vrienden naar het stadsfestival (zonder mijn soulmate).

En toen kreeg ik een telefoontje van mijn moeder. Ze had net voor ze op reis vertrok haar arm gebroken maar toch mochten de kindjes nog mee. Ze had er niet op gerekend dat het lastig ging zijn met mijn zoontje (hij heeft autisme) maar ze wist geen raad met hem. Hij wou niet luisteren en ze kon er niets mee aanvangen. Dus belde ze me om te zeggen dat ik moest na reizen, zij ging de vliegreis betalen en het verblijf was gratis omdat haar vriend daar huisjes heeft. Dus in 7 haasten reis geboekt en koffers gepakt (natuurlijk ook mijn studieboeken mee want moest wel studeren). De ochtend erop zaten we op het vliegtuig. Ik had er wel zin in maar ergens ook niet omdat al mijn plannen in het water vielen en het was zo lang dat ik weg ging zijn (3 weken). Ik had de avond ervoor nog afscheid genomen van mijn vriendin (wat me wel zwaar woog) maar mijn soulmate kon ik niet bereiken.

Op zich was het wel een leuke vakantie. We hebben veel gedaan en gezien. Zijn op safari geweest, aan parasailing gedaan, iedere dag naar het zwembad, in watervallen gaan zwemmen, historische plaatsen gaan bezoeken,... Van studeren is er niet veel in huis gekomen.
Maar na een weekje had ik enorme heimwee. Vooral die ene dag heb ik me depri gevoeld. Die dag gingen we (soulmate, paar vrienden en ik) op uitstap gaan en ik kon er niet bij zijn. Die dag heb ik ook gehuild omdat ik hem zo miste maar tijdens de uitstap belde mijn vriendin me om het uur om me up to date te houden (het was de eerste en enige keer dat hij zonder mij op stap ging met hen). Zo was ik er toch een beetje bij. Nadien ging het wel een stuk beter met me. Die dag is mijn soulmate ook bij mij thuisgeweest om de auto te halen want hij ging ons ophalen op de luchthaven als we terug naar huis kwamen.

Mijn vriend en mijn moeder klaagden wel de hele tijd omdat ik zoveel naar het thuisfront belde en smste maar ik miste mijn vrienden. Iedere avond belde mijn vriendin me want zij had het ook moeilijk dat ik zo ver en voor zolang weg was. Na een dag of 2 hoorde ik mijn soulmate weer en vertelde ik hem dat ik op reis was (en sprak ik af dat hij ons kwam halen). Het scheelde niet veel of hij was achtergekomen maar uiteindelijk is hij toch maar thuisgebleven. Wel hadden we iedere dag contact. Ik stuurde hem af en toe dat ik hem miste en hij reageerde daar goed op. We belden ook bijna iedere avond naar elkaar om bij te praten.
Tijdens die gesprekken zei hij me dat hij wat dichter in de buurt wou komen wonen en dat vond ik wel leuk. Zo tussenin waar hij nu woont en waar ik woonde. Ging ideaal zijn.

Op een avond stuurde ik hem weet je wat ik het meest mis? En hij vroeg wat? Toen zei ik: jou!!! en hij antwoorde dat ik dat niet mocht zeggen en hoe ik iemand kon missen die ik het minst zie. Toen wist ik het dat er iets niet klopte. Ik vroeg hem wat er aan de hand was maar kreeg geen reactie meer. De dag erna stuurde ik hem dat ik het hatelijk vind dat hij niet antwoord en toen reageerde hij wel. Ik kon misschien een haatclub oprichten want ze zijn genoeg gegadigden. Oké er was wel duidelijk iets aan de hand. Ik zei hem dat ik me zorgen maakte om hem en dat ik wist dat er iets was. Dat ik misschien niets kon doen maar wel wou luisteren als hij er behoefte aan had.

Toen hebben we gebeld. Hij was helemaal overstuurd. Hij had voor de zoveelste keer ruzie met zijn ex en ook nog eens met zijn ma. Ze hadden hem weer de grond ingeboord. Ik heb hem gewoon zijn verhaal laten doen. Hij was het moe en ze verpeste zijn leven. Hij had er spijt van dat hij haar ooit heeft leren kennen en zou met haar breken voorgoed. Zoals hij nu is kwam daar haar en de manier waarop ze hem al al die jaren had behandelt.
Vroeger ging ik er nog op in (ik heb allemaal al vaker mogen horen) en zei ik dat hij er goed aan deed om te breken met haar want dat het zo niet verder kon en dat hij eraan kapot ging. (iets wat hij zelf ook beseft). Maar ik ben het afgeleerd om zo te reageren want ik weet dat hij toch altijd terugkeert naar haar. Ookal zou ik liever hebben dat hij voorgoed met haar breekt want ze maakt hem echt kapot maar ik ga en kan hem ook niet dwingen. Hij moet het zelf beseffen. Maar na ons gesprek was hij al iets kalmer. We hebben toen bijna 3 uur aan de telefoon gehanden (aiaiai mijn rekening). Heb hem toen nog een bericht gestuurd dat hij 1 van de meest fantastische mensen is die ik ken en dat ik weet dat hij ook zijn gebreken heeft maar dat die niet opwegen tegen al het goede in hem. Dat het me boos en verdrietig maakt dat er mensen zijn die hem zo naar beneden halen want hij verdient veel meer dan dat. En als het kon ik het eerste vliegtuig naar huis zou nemen om bij hem te zijn en alles zou proberen om die lieve glimlacht weer op zijn gezicht te doen verschijnen.
De dag erna voelde hij zich al een stuk beter en de rest van de vakantie hadden we weer normaal contact.

Na 3 weken gingen we weer naar huis en ik keer er zo naar uit om hem en mijn vriendin terug te zien. Met een extra koffer vol geschenken stapte ik op het vliegtuig. Het was een leuk weerzien. De hele middag doorgebracht met mijn vrienden en naar de avond toe bracht ik terug naar huis.....

Volgende deel: De rest van de vakantie en de leukste verjaardag ooit