Het was een roze wolk waar ik me op begaf. Ik kwam haar een half jaar geleden tegen op een moment van rust, rust na een lange zeer energieverslindende relatie. Er zat 5 weken tussen...

Na mijn laatste relatie wist ik niet dat deze vorm van geluk bestond. Zo diep en intens. Ik kwam haar snel tegen, misschien iets te snel, maar was er bijna klaar voor. Ik kon er gewoon niet aan voorbij gaan, het voelde te goed... Zij toonde begrip voor het feit dat ik er nog niet helemaal klaar voor was. We hebben er over gepraat en zij gaf mij de zekerheid dat ik alles gaf wat ze nodig had. Ik werkte daarentegen hard om het te laten werken. We hoorden bij elkaar, zo voelde het.

Het kleine gevoel wat bij mij knaagde, was niet spijt, maar een soort schuldgevoel tegenover mijn ex. Zij had veel moeite om dingen te verwerken en ik was gelukkig. Dit was echter voorbij toen ik van haar zelf hoorde dat ze blij voor me was en niet kwaad.

Echter het was te laat. De weken erna werden slechter voor mijn nieuwe vriendin. Er kwamen veel veranderingen tegelijk op ons pad. Zij vond geen rust, niet bij familie, niet thuis, niet op het werk maar ook niet bij mij. Ze probeerde het aan te geven, maar was niet duidelijk. Ik zag het wel en probeerde haar te ontlasten. Ook al waren mijn bedoelingen goed, ik pakte dingen anders aan dan zij ze wilde zien. In plaats van aan te geven wat er niet goed voelde deed haar dit afdrijven en het eindigde na een rot weekend in een breuk, een voor mij onverwachtse breuk.

Een onverwachtse breuk met iemand waar al je gevoel ligt en waar je graag verder mee wilt is onverdragelijk, zo onverdragelijk dat je de controle verliest over je emoties. Je bent machteloos. Je gaat malen, hopen, analyseren en denken, onsamenhangend denken... Je verliest volledig de rationele denkwijze die je juist sterk moet maken in moeilijke situaties.

Sinds de breuk, ruim drie weken geleden, slaap ik nauwelijks, heb ik geen trek en probeer ik mijn hersenen rust te geven. Dit lukt me nog steeds niet goed. Ik denk veel aan haar en mijn gevoel voor haar wordt niet minder.

Ik weet het, langzaam maar zeker kom je terug op aarde en begint het denken meer rationeel te worden. Het was niet alleen mijn schuld, we hadden beiden prolemen met het aangeven en oplossen. Ik ben echter nog niet zover. Ik mis haar verschrikkelijk en hoop nog elke dag dat ze een keer komt praten over hoe we verder kunnen in de toekomst. We hebben echter alle contact voorlopig verbroken.

Diep in mijn hart weet ik wel dat de kans klein is dat het ooit weer goedkomt, maar de hoop wil niet weg. Als ik zie hoe gelukkig we waren in het begin en voor mijn de hele tijd, en dan bedenk dat ik dit nooit meer met haar kan delen, doet zeer veel pijn.

Het liefst draai ik de klok drie maanden terug met de kennis van nu... Dan kan ik haar de juiste vragen stellen en wellicht wel doen wat ons beiden ten goede komt.