Tsja... (PFFF het is ERRUG lang geworden...)

wat moet ik zeggen... ik ben een man van tegenstrijdigheden... gisteren mijn verhaal... en dat luchtte zo enorm op om dat te vertellen... en na lang nadenken... alles in perspectief en ook een besissing genomen...

Zoekend naar antwoorden... vind ik meer vragen... maar ik ben het wel met mezelf eens: Dit nooit meer... Nooit meer steek ik mijn kop in het zand voor de signalen die ik bewust heb genegeerd... Om te redden wat niet te redden valt...

Oh wat ben ik dom geweest, zooo dom...

Vanaf 2000 ging het hard berg afwaards... sinds 2001 leefden we meer als broer en zus dan geliefden... En telkens ging ik iets harder lopen voor de relatie... cyferde mezelf compleet weg. 1 richtingsverkeer dat is wat het was...

Tot de dood u scheidt... Die zin is me altijd bijgebleven... en heb dat kosten wat het kost proberen te verdedigen. Helaas koste het alleen mij, en niet haar...

Ik ben mezelf kwijt geraakt... en nu begin ik mezelf weer te vinden... Mijn vrienden staan perplex dat ik zo'n transformatie doormaak... Ik begin weer te lijken op die ondernemende fijne gast die ik 10 jaar geleden was... en niet de passieve zoutzak die ik geworden ben...

Verdriet is bij mij altijd heel erg heftig... net als elke emotie... maar zeer kortdurend... dat moet ook wel... anders had ik die 10 jaar nooit overleefd...

Logica... daar draait het bij mij om... Als ik ergens de logica van in zie... dan kan ik dat accepteren... Waar is hier de logica?

Ik was blind, echt blind, want ik wilde haar... en daardoor kneep ik zooo vaak een oogje dicht... en dat was eigenlijk al vanaf het begin van de relatie zo...

Ze had een relatie met iemand... en toen zag ze mij... en vroeg mij verkering... Tijdens onze verkering is ze 2x verliefd geworden op iemand anders en wilde ze het uitmaken... Ik praten als brugman... want ik wilde haar niet kwijt...

We gingen trouwen... waarom? Ik ging naar het buitenland... zij wilde mee...zij wilde vluchten weg van haar ouders... want die waren zo slecht voor haar geweest... Haar ouders wilde niet dat ze weg ging... dus probeerde zij daar een stokje voor te steken... en toen zijn we getrouwd... zodat ze dat niet meer konden... We waren daar alleen.. geen feest, geen kadoos... en simpel ja, een handtekening en dat was het dan... Niemand kwam... Mijn familie niet omdat ik gevraagd had of ze weg wilden blijven, en haar familie omdat die niet wilde komen... de reden dat ze ja zei interresseerde me niet... ik wilde haar...

Na een half jaar in het buitenland was ze het beu, ze had heimwee. Ze pakte haar koffers en zei, ik ga terug naar nederland... wat jij doet kan me niks schelen... Wat deed ik? Ik liet vader, moeder, broers en zus achter en ging met haar mee... Dat had zij toch ook gedaan voor mij??? maakte ik mezelf wijs...

In nederland hadden we niets... nog geen theelepeltje... woonden in bij haar ouders en hadden geen werk... Ik naar uitzend bureaus... ja hoor, ik kreeg werk... zij ook... Samen een half jaar nachtdiensten gedraaid bij een verpakkingbedrijf... dat was de enige tijd, achteraf dan, dat het goed zat tussen ons...

Opeens kwam daar een oude blessure boven... ik naar het ziekenhuis... ja hoor... de hernia was terug... in volle glorie... moest gelijk blijven in het ziekenhuis... en heb er ook 3 maanden gelegen... Wat mij opviel is dat ze slechts sporadisch langs kwam... ja, we hadden geen auto en ik lag 18 kilometer verder weg van ons huis... dus echt vreemd vond ik het niet... wel vervelend... Later moest ik leren dat ze helemaal niet met haar hoofd bij mij was, maar lekker haar eigen gang aan het gaan was...

Na thuiskomen nog een half jaar gerevalideerd en vervolgens weer solliciteren... Dat ging dus matig... Dus ik een cursus doen via de loi... PDI modulen... in record tempo gehaald... en vrijwel direct daarna al werk ook... Werk in Breda... dat was dus 120 kilometer rijden... Ik moest gemiddeld iets van 80 uur per week draaien om iedereen tevreden te houden... en dan nog 1 uur reistijd heen en ook terug... das dus 90 uur weg elke week... en ja hoor... ik kom een keer thuis, vind het trouwboekje op tafel en de kleren zijn weg... Ik haar zoeken... gevonden... praten als brugman... en... een affaire met een man... Ik vond dat ik daar schuld aan had... ik was immers bijna nooit thuis... dus praten... ook met die gast erbij... en.. ze koos voor mij... en ik was toen nog blij ook... Nu denk ik... ze had me moeten steunen in die tijd... ik deed het voor ons... we hadden helemaal niets...

Een hele tijd leek het goed te gaan. In '99 verhuisden we en ik kreeg nieuw werk, met regelmatigere tijden. Ik ging ook bijzonder leuk verdienen... daar werk ik nu nog... en met veel plezier... Thuis was alles okay... althans, zo blijkt nu, dat dacht ik alleen maar... Overdag klaagde zij steen en been bij vriendinnen... Ze wilde eigenlijk niet bij me blijven en worstelde met gevoelens voor vrouwen... Als ik thuis was... was ze de ideale echtgenote... ik merkte niets... nooit... Ja ik vond wel eens opengescheurde condoom papiertjes... maar daar had ze dan wel een plausibel antwoord op... waaraan ik nu dus ernstig twijfel...

In 2002 speelde de rug weer op, met tot gevolg dat er weer een operatie was in 2003. Vanaf die tijd wist ik dat er iets gruwelijk mis was met de relatie en heb ik me eigenlijk min of meer emotioneel losgekoppeld... En de rest weten jullie inmiddels...

Hoe het ook is... Ik ben blind geweest... nee niet blind... ik hield echt van haar... en dat bepaalde mijn handelen... en dat is iets wat mij moeilijk kan worden kwalijk genomen...

Laat dat een waarschuwing zijn voor mensen... Ook al hou je nog zoveel van iemand... Het is het niet waard om je kop in het zand te steken... Uiteindelijk wordt je zoals ik... en dat werpt toch echt geen vruchten af...

Ik heb nachten gehuild om die griet, en waarvoor? Voor iets wat niet bestond... iets wat ik zelf kunstmatig in leven heb gehouden... DOM...

Ik geef nog wel om haar en iets zal dat altijd blijven doen... Maar na mijn uitstortingen hier... alle reacties... mn dieptepunt.. mn nog diepere punt... ik ben het diepste punt van de dalparabool gepasseerd...

Ik heb alles in perspectief... meer pijn gedaan worden is onmogelijk... mijn emotionele band met haar was al jaren weg, we leefden meer als broer en zus... moest het me alleen nog realiseren... en dat kwartje viel dus... en dat viel al lang... alleen het duurde even tot het kwartje de bodem bereikte...

De ervaringen van afgelopen woensdag en die zondag? Laatste stuiptrekking... wat ik hoorde wel een bittere pil... Maar gebeurd is gebeurd... en ik heb het zelf laten gebeuren... ik had er veel eerder er een punt achter moeten zetten.

Ik ben er echt helemaal klaar mee... Ik ga verder met mijn leven. In alle aspecten daarvan. Ik geloof in de liefde en boven alles, ik geloof in mijzelf... Ik leef niet meer voor haar! Mijn laatste traan voor haar is al lang opgedroogd.

Ik ben er echt van overtuigd dat ik op de goeie weg zit... en dat het diepste punt voorbij is...

Ik zit zelf enorm in de lift... Op mijn werk gaat het goed.. Ik heb fantastische nieuwe mensen ontmoet, waaronder een heel erg speciaal iemand... Ik doe weer waar IK zin in heb...

Hopen dat het gezeur over de scheiding snel voorbij is... voor de definitieve punt... Aan mij zal het niet liggen... ik wil maar 1 ding... en das zo snel mogelijk scheiden... en daar zal ik echt alles aan doen...

Ik zal reacties blijven geven en jullie steunen waar ik kan... Af en toe mn reilen en zeilen op de site gooien... Geloof me... eens valt voor jullie ook het kwartje goed en hard...

Ik ben op dit moment volmaakt gelukkig... en dat heeft alles te maken met iemand die ik ontmoet heb die mij mezelf laat zijn. Mij begrijpt en steunt. En boven alles ook nog eens verschrikkelijk mooi en lief is... ( jij weet wel wie je bent )

Ik kom er wel... en jullie ook!!!!