Sterre, met mij gaat het nu echt beter. Ik ben er nog niet maar ik voel zeker verschil met in het begin. Het verdriet (en in mijn geval vooral de paniek) is er nog, maar de scherpe randjes zijn er af. Wat mij heeft geholpen.. Veel, heel veel praten met verschillende mensen. Iedereen heeft een andere kijk op zaken en jij kunt daaruit filtreren wat je op dat moment kunt gebruiken. Pas op voor de mensen die met (goedbedoeld) advies je kwetsen, bijvoorbeeld mensen die jou een sterk iemand vinden en na een paar weken opmerkingen maken als: ben je er nu nog mee bezig... Je weet vaak snel genoeg welke mensen jou rustig kunnen maken, later in je verwerkingsproces ga je waarschijnlijk meer op zoek naar die mensen die jou willen prikkelen om je leven weer op te pakken (in het begin kun je vaak niets met deze mensen). Verder ben ik met yoga begonnnen, klinkt misschien wat zweverig maar ik vond het sowiezo al spannend om alleen aan iets nieuws te beginnen en heb daar heel veel leuke mensen ontmoet. Ook ga ik naar een psycholoog. Ik wilde mezelf en mijn valkuilen en patronen beter leren kennen. Deze site heeft mij ook geholpen, het is zo fijn om te lezen dat anderen met precies dezelfde dingen worstelen als jij (ook al is een ieders verhaal weer net wat anders). Verder heb ik toen het 2 maanden uit was en alle meubels verdeeld waren alle contact verbroken met mijn ex, ik wist (van voorgaande keren vooral) dat ik anders niet los zou kunnen komen van hem. Ook al vind ik het vaak moeilijk het geeft ook een bepaalde rust om niets over hem te weten. Het werkt naar mijn mening toch echt het beste om de focus heel erg op je zelf te houden. Dit is jouw zoektocht naar een " betere plek" en alles wat je onderneemt om daar te komen (soms is het maar een leuk nieuw kledingsstuk voor jezelf, de andere keer een heel fijn gesprek met iemand) voelt dan meer als een cadeautje aan jezelf ipv een poging om aan hem te laten zien dat je het voor jezelf ook leuk kunt maken.
Vergeet niet dat het voor mij al 5.5 maand uit is, tijd doet echt heel veel (en het is de derde keer, het verdriet is hetzelfde maar dit is wat meer bekend terrein voor mij). Geef jezelf vooral de tijd, niets is zo erg als je opgejaagd te voelen in je verdriet. En blijven schrijven hier hoor!
X Lis