Twijfel twijfel twijfel
Ik heb het gevoel dat ik niet meer op m'n eigen gevoel kan vertrouwen.. Maar moet ik dat gevoel wel vertrouwen?
Ik ben de laatste tijd enorm gesteund en getroost door een lieve jongen die ik al lang ken, maar jaren niet heb gezien of gesproken. De laatste maanden hadden we gewoon leuk contact, maar nu komt hij vaker langs en help me enorm. Hij is echt heel lief voor me. Ik heb het gevoel (..) dat hij mij wel leuk vind en ik vind het ook fijn om bij hem te zijn. Maar ik weet niet of ik hier wel mee door moet gaan. Ik weet niet of ik hier wel aan toe ben, of ik dit wel moet doen.

Vandaag ben ik met een onwijze lach op m'n gezicht opgestaan! Heb zin in de dag en dat is voor het eerst sinds het hele gebeuren..! Ook al duurt dit gevoel misschien niet heel lang en zal ik wellicht vanmiddag al weer even flink huilen: ik geniet er nu van!
Ik ga even flink shoppen (lees: onnodig geld uitgeven!) straks, het park in om in de zon te zitten en mezelf even lekker verwennen! Zo, dat mag ook wel eens!
Hoop dat jullie ook de zon (even) zien schijnen

Liefs Sterre

I can't run from myself, there's nowhere to hide...

Ik zou wel even een tijdje mezelf niet willen zijn. Eventjes geen zorgen, even geen pijn, even niet aan hem denken, even lachen, even lol hebben, even weer onbezorgd genieten..

Wat lijkt me dat heeerlijk!

En toen kwam Marco Borsato op de radio met "Waarom nou jij?".. Ben helemaal van slag. Ik doe de radio heel snel uit..

Als ik de onderstaande songtekst hoor, schiet ik meteen vol. Ik dacht dat het beter was dat we uit elkaar gingen, ik wéét wel dat ik zonder hem kan, natuurlijk is er wel een ander voor mij.. Maar ik wil gewoon niet zonder hem..
En dat in het liedje geschreven wordt over dat "ik sterker ben dan ooit" slaat bij mij erop dat ik 1,5 jaar in therapie ben geweest voor mijn onzekerheid en dat ik daar nagenoeg vanaf ben (niks te maken met onze relatie btw): ik heb vertrouwen in mezelf en weet wat ik wil: JOU!

Dit liedje voelt alsof voor mij geschreven..

- Edsilia Rombley- Nooit meer zonder jou

Even denk je dat het de goede kant met je op gaat: je denk niet meer elke minuut aan hem en als je afleiding hebt kun je hem zomaar een uur vergeten.. Maar dan opeens zit je even alleen en besef je dat je zo hard je best doet hem te vergeten, dat juist dat zegt hoeveel je van hem houdt.. Hoeveel je hem mist..
Dat vreselijk ellendig rottige gevoel komt terug en je weet niet of het ooit nog over gaat..

De tranen blijven maar komen, er is geen einde aan.. Ik kan even helemaal niks meer..zit alleen in een hoekje van mijn kamer, huilend op de grond.. Mijn lichaam wil niet meer, iedere beweging doet zeer..

Gevoelloos ben ik. Ik voel niks meer. Alle emotie, al dat huilen, boos zijn, bang zijn.. ik voel het even niet meer. Ik ben ook niet blij, ik voel niks. Ik zit wezenloos voor me uit te staren en me af te vragen wat ik in godsnaam moet doen..
Ik weet alleen dat ik niet alleen wil zijn nu. Ik ben wel alleen vandaag.. Ik heb steeds de neiging om allerlei mensen te bellen, met zoveel mogelijk mensen af te spreken.. Om er maar niet aan te hoeven denken. Om te bewijzen dat ik het zonder hem ook leuk heb. Om te bewijzen dat ik het best alleen kan.. Maar of dat helpt?